5.31.2014

A desafección cara o xornalismo

106
Non é, de seguro, a primeira vez que escoitan falar do grao de desafección da poboación, cara os políticos. Numerosas empresas adican por encargo, horas, á realización de enquisas, en base as que se proxectan números estatísticos, sobre cales son as preocupacións principais dos cidadáns motivo e obxecto das súas preguntas. 

Todo sabemos, ou podemos dar unha listaxe de temas dos que nos podemos sentir preocupados. Do que obviamente non se fala durante os telexornais, nos xornais, na Internet, e nas radios, é da paulatina desafección que existen dentro da opinión pública cara o xornalismo. Non son datos fiables, pois só me baseo na miña experiencia, e as persoas coas que falo (que, ao cabo da semana, son bastantes, se temos en conta a interacción non persoal, cara a cara); o traballo xornalístico está, dentro das empresas xornaleiras, a amosar a súa cara máis sensacionalista e tabloidista. As figuras das conversas de serán que anegan as salas de estar de moitos televidentes, advocan de cando en cando ser parte do xornalismo. As figuras recoñecidas como expertos en materias, convertidas en celebrities, acaban por causar un sentimento de esgotamento, entre a audiencia, que os ve como mestres de todo e coñecedores de nada.

Precisamos tamén un cambio no modelo xornalístico? É posible ese cambio? Rachar co monopolio de catro empresas que actúan coma as tribunas indeclaradas dos poderosos e os poderes? Como falar da crise do xornalismo que actúa como vixía do establishment se o propio establishment é o posuidor dos medios xornalísticos? Como falar da precaria situación dos traballadores e xestores da informacion, se a autocensura, e a censura inculcada, fai estragos nas filas dos que comunican cada día o que, presuntamente, está a ocorrer no mundo?

O cambio do modelo de comunicación, supoño, virá determinado polas novas tecnoloxías. Pero, e si acaban tamén por dominar as novas vías de intercambio de datos? E, se as dominan xa? 

Ao final acabaremos por desconfiar da nosa propia sombra.

5.30.2014

Os Antisistema, e outras lecturas

105
Na noite das eleccións europeas, a edición especial do telexornal, informaba sobre os resultados dos comicios, falando de Podemos como un partido de extrema esquerda antisistema. Isto vén, ao parecer, determinado polas súas ideas respecto do modelo enerxético, pois no seu programa electoral avogan polo peche programado das minas de carbón e gas, nunha paulatina evolución cara as enerxías renovables, amais de prohibir o fracking (proceso no que se introduce líquido a moi altas presións na terra para abrir pola forza fisuras das que obter petróleo ou gas), unha moratoria da débeda pública, o aborto libre no sistema público sanitario, unha educación laica... Por máis que lea non vexo unha intención terríbel de acabar co sistema, mais de transformalo de acordo a unhas ideas, para nada (dende o meu punto de vista) afastadas da realidade.

Logo temos ao Partido Popular, que é parte do sistema, pero semella que está a facer o posíbel por acabar con el. Ou, con eles. Erosionan o sistema público de sanidade, o sistema público de educación, o sistema público de pensións, prestacións por desemprego... Logo quen son antisistema?

Fragmento tirado das bases da FE-Jons.
Mentres tanto, e ao mesmo tempo que estaba a pensar neste artigo, atopeime coa nova de que nos últimos comicios, a Falange acadou un total de 21.577 votos, máis do dobre do acadado en 2009 (que foron 10.031). O que polo menos resulta preocupante. Agora, non sei que ocorre cos partidos da esquerda, que cando propugnan alternativas aos modelos establecidos, son antisistema, mais os que queren cambios radicais dende a extrema dereita, dende o nacional-sindicalismo católico neste caso, son extremos, pero non son antisistemas, por que non os ven (dende a opinión pública) coma a hippies, mais coma patriotas (radicais) de España que queren rematar (unicamente...) co separatismo, Europa, a monarquía e o capitalismo, e o que se lle poña por diante. So tedes que botarlle un ollo ás súas 133 propostas para facervos unha idea do seu proxecto para mellorar España.

Por último, estiven as voltas cos orzamentos xerais de Galicia deste ano, e dos anteriores. Cando non sei moi ben de que falar, vou ao DOG e miro como vai o investimento en Cultura (que segue en descenso, e pasou de 147 millóns no 2008, aos 61 deste ano) ou como se reparten o pastel entre as diferentes axencias da Xunta. Nesta lectura vespertina, chamoume a atención o alto nivel de endebedamento público no que estamos aquí: se o ano pasado debiamos 1.110.857.232 millóns de euros, agora dobramos esa cifra (debido ás presións exercidas polos mercados financeiros, a insostible situación económica, a falta de acordo coa administración central, etc....) e xa estamos nos 2.071.115.131 millóns de euros, o que supón (aprox.) a quinta parte do orzamento total, 10.281.347.155.

O que significa que debemos 20 de cada 100 euros que producimos; logo non é de estrañar que haxa quen queira acabar co sistema.

5.29.2014

Out of order (VII)

104
As rutinas derivadas da produción en cadea, calquera que sexa o produto resultado da operación, provocan un deterioro do propio proceso creativo que acaba por esgotar a capacidade de inspiración, convertendo o acto de (neste caso) escritura nunha pauta cada vez menos cambiante, menos espontánea, pero que por descoido tamén pode acabar reproducindo erros, teimas, e mentiras.

Unhas das facianas menos visíbeis do traballo do xornalista, é aquela que ten que ver coa labor realizada na redacción (no espazo), onde o redactor adica horas e horas á escritura de pezas de forma mecánica e alienada. A historia, é, basicamente un alien. Un descoñecido, un Outro, para o xornalista, que acaba por ser experto no collage e en trans-frasear (dicir o mesmo, pero con outras palabras) notas de prensa chegadas de lugares onde se di de todo, menos a verdade.

Asi, das rutinas, das correas de transmisión, da transcrición da mentira, da conivencia do xornalista explotado, xorden as novas que se imprimen, radian e emiten cada día. E deste modo pensa a opinión pública que é opinión e que é pública, cando o que obteñen e información non fiábel, interesada, manipulada polas agullas de acupuntura do lobby empresarial, financeiro, agrario, sindical...

5.28.2014

Unha monxa nun ascensor

103
Hoxe atopeime cunha monxa nun ascensor, no ambulatorio. Eramos moitos no reducido espazo de metal e todos estábamos a mirar para un pequeno, de case un ano de vida, que ollaba para nós con gran abraio, mentres tratábamos, sen éxito, que dixese algo. Para cando, na rolda de recoñecemento chegou á monxa, esta, consciente da súa diferencia (de roupa) non tardou en soltar ,"si, ya, yo soy diferente, que Dios te bendiga", sen parase a pensar que a que vía a diferencia era ela, non o bebé (miren vostedes que complexo de protagonismo tiña a muller, se o sabe a madre superiora...).

Pola miña parte, eu non teño nada en contra das monxas (o único, pena). Cando era moi novo ía a un colexio de monxas, e ata fixen a Primeira Comuñón (todo un beato). Se me poño a pensar cando matei a Deus, non podo pór data. Mais lembro os anos no que coñecín a Nietzsche (e aprendín a escribilo correctamente), que tivo que ser entre o 2004 e o 2005, durante o Bacharelato. Del gardo moitas incógnitas, pero tamén moitas citas (a que vén é do Ecce Homo):
«El ateísmo yo no lo conozco en absoluto como un resultado, aun menos como un acontecimiento: en mí se da por supuesto, instintivamente.»
Eu non vivo como ateo, é dicir, non practico o ateísmo como activista, pero en diversas ocasións un lémbrase da súa condición de ateo. Isto ocorre por que se vive en Compostela e non se tivo que enfrontar en algún momento a situacións dominadas pola liturxia católica, é vostede unha rara avis. Para cumprir coa estatística non teñen máis que coller a liña 5 ou a 15 de autobuses urbanos, e chequear a súa condición de crente. Quizais, xa non a primeira vez, pero estou seguro de que nalgún momento, cando o autocar pase por diante do Convento do Carme, das Descalzadas, situado na rúa Santa Clara, alguén no seu interior se persignará (o condutor, por exemplo). Vin persoas correndo pola mesma zona que diminuían a marcha para render o seu respecto á Santa (ou a quen llo rendan, que eu disto, non teño moita idea).

Moléstame? Non, obviamente. Eles ao seu, e eu ao meu. Xa pasei varios anos coleccionando novas e artigos sobre os escándalos na Curia Vaticana, obsesionado coa maléfica caluga do Bieito XVI. Agora prefiro adicarlle máis tempo a ler o Anticristo, pois, como (de novo) dixo o filósofo alemán:
«No he reflexionado jamás sobre problemas que no lo sean —no me he malgastado.»

5.27.2014

A televisión, é cultura?

102
A pregunta que da título a este artigo é formulada no programa da canle catalá TV3, Alguna pregunta més?, aos convidados que toquen. O contido do APM consiste, esencialmente, en xuntar clips de vídeo doutros programas da grella estatal coa intención de provocar o riso. Da calidade do mesmo, non teño nada que dicir, pois son un dos seus seguidores; consegue o seu obxectivo: facer rir.

De se a televisión é cultura, pois, claro, non hai dúbida. Se comprendemos que cultura abrangue a "xestión do pensamento e comportamento humanos" (como dicía Bauman en Vida líquida, 2006) a televisión tanto coma invento, coma plataforma e vehículo emisor de mensaxes, forma parte inseparable da historia do ser humano. O uso que se lle dea logo é diferente, e a calidade dos contidos que a enchan, depende do criterio de quen os avalíe. Pois a cultura nace (podemos dicir no terceiro cuarto do século XVIII) de forma deliberada, coma unha declaración de intencións, xa que precisaban cultivar aos homes e ás mulleres que deixaran de ser tratados coma simples eslavóns que veñen ao mundo a vivir, sufrir e morrer. 

Podemos comparalo coa agricultura: os campos de labranza precisan ser cultivados, o que implica unha administración, unha xestión da terra, das sementes e dos froitos. Dependendo dos fertilizantes que usemos, do abono, da auga, e do coidado que teñamos, conseguiremos un resultado ou outro. Mais a idea de que a cultura a dominen por completo aos xestores da mesma — e viceversa, é dicir, de que os administrados administren—, resulta problemática, pois no momento en que uns toman o control, os outros se converten automaticamente no que os primeiros eran ao comezo. A imposibilidade do diálogo entre administradores e administrados non leva tampouco a bo porto; se cada un está na súa torre de marfil, non existe dialéctica construtiva, nin avance discursivo. 

Pero lonxe de quererme perder do fío argumental (senón o fixen xa) o que resulta interesante é que de considerares a televisión como cultura e aos seus xestores, como os administradores culturais, e comprendendo que os destinatarios dese cultivo somos os espectadores, que tipo de colleita esperan ou queren estes señores e señoras apañar no futuro? Ou é que non lles importa a mesma? Ou, é que no pensan no futuro? Pode o alto nivel educativo actual (e por alto, digóo comparado con corenta anos atrás) ter algo que ver coas actitudes inconformistas e rupturistas dunha boa parte da mocidade galega e española, e a desafección xa non só cara a política pero tamén cara a cultura denominada mainstream? Ou é que prefiren que esteamos pendentes de ser un dos seus produtos/celebrities en lugares de nos organizar e tratar de vivir dignamente?

Quizais debería deixar de intentar escribir algo coherente todos os días e comezar e pórme a falar do ben que xoga Cristiano Ronaldo, do último vestido da Letizia, e entrar cunha cámara na casa dun famoso para ver quen lle limpa a roupa interior.

5.26.2014

O optimismo radical do Partido Popular


101
A señora Cospedal fixo onte gala da capacidade que os dirixentes do PP teñen para se evadiren da realidade, contar co que lles ten en conta, e marcar como propio o punto do equipo contrario. Dende o temerario Señor Iribarne meténdose nas augas de Palomares, ao ¡España va bien! de Joseph Mary Asnar, e sen esquecer aqueles hilillos de plastilina do que se casou na Igrexa das Cunchas da Toxa, nós, como votantes, cidadáns e espectadores do común, asistimos en diversas ocasións á negación vil dos feitos (xa non só, hai que dicilo, por parte dos populares, mais por varios Executivos ao longo desta democracia) nunha sorte de estratexia maquiavélica que pretende omitir a existencia dun problema polo método da negación continuada, a ignorancia con aleivosía, e a mentira repetida mil veces que aspira a converterse en axioma.

Deste modo queren atrasar o comezo da fin do bipartidismo e non prestar atención ao xurdir de partidos como Podemos, ou a forza que nos últimos anos gañou a Candidatura d'Unitat Popular en Cataluña, a cuxa representación no Parlament tratan como de coitadiños que non saben o que fan, coma quen vai a unha voda de chándal e non pode evitar ser observado polas miradas condescendentes dos que visten de chaqué.

Se para o Partido Popular esta posición mostrouse negativa nos últimos comicios europeos, o mesmo lles pasou aos socialistas, incapaces de lle chamar aos problemas da poboación polo seu nome, atados de mans por unhas estruturas organizativas, de representación e toma de decisión obsoletas e un discurso que quere abranguer o número máximo de votantes, sen meterse moito no mar, non vaia ser que se mollen as partes nobres.

Ou loitamos contra os desafiuzamentos ou non, ou denunciamos a intromisión do poder financeiro europeo e internacional no goberno estatal ou non, ou procuramos manter o que queda do sistema sanitario e educativo ou non, ou seguimos a tragar e a endebedarnos ou non, ou defendemos o dereito das mulleres a decidir sobre o seu corpo ou non; pero o que non podemos facer e dicirlle a opinión pública que a crise é cousa do pasado, que imos saír do pozo e etcétera, mentres deglutimos con pracer as hostias que nos dan do Vaticano, ceamos co Fondo Monetario Internacional e nos leva á casa un chófer nun coche de cristais escuros, mentres nos axeonllamos ante aos Bancos e logo lles lavamos a roupa interior a man e con xabrón de lagarto.

Unha cousa é ser optimista, e outra, un completo farsante.

5.25.2014

Un cento de artigos

O trece de febreiro propúxenme escribir un artigo cada día, durante un ano  —o que se deu en chamar 365 días, 365 posts. A pesares de me arriscar a escribir unha importante cantidade de textos sen sentido (broza), demasiado longos, breves, crípticos ou explícitos, chegamos hoxe ao día cen, e ao artigo número 100, na xornada electoral ao European Parliament e logo de que o Real Madrid gañase a décima copa (de non sei de que, e tampouco me importa).


Ao longo de máis de tres meses publiquei maioritariamente crónicas e artigos de opinión que intentaron abranguer todos aqueles temas que me resultaban interesantes, e dos que consideraba, pagaba a pena falar, reflexionar e incitar ao debate. 

Quero a todos os textos por igual, pero algúns, fora polo que fora, tiveron máis visitas ca outros, o que, en principio, quere dicir, que foron máis lidos ca o resto (ou, iso espero). Xa que estamos en domingo, e isto das listaxes e ránkings é algo moi propio dos días nos que non queremos esforzar moito o cerebro, aquí van os 10 artigos máis populares (nada que ver co PP) dos últimos cen, cunha breve descrición ao lado:

O do Gaiás é unha teima persoal, pero tamén para moitas das persoas relacionadas coa creación e xestión cultural en Galicia. O anuncio da exposición Auga doce, valeume para escribires un fragmento satírico que tivo moi boa acollida nas redes sociais. Moito nos gusta falar mal, aínda que só o fagamos nos bares. 

Unha fantástica idea de dúas psicólogas, Ana Seijo e Sandra Martínez, e dúas realizadoras audiovisuais, Sabela Pernas e Adriana Pérez, que xuntaron forzas para levar a cabo un diálogo audiovisual entre os novos emigrantes a Alemaña, e os xa retornados galegos e galegas. 

A maioría dos días un non sabe de que vai a acabar escribindo, máis unha case mañá (eran preto das doce do mediodía) esperteime cunha pregunta en mente, a cal da título ao terceiro artigo máis lido, polo momento. Amais deu lugar a unha serie de textos, que seguen na procura do cinema queer galego. 

Lembran cando cancelaron todos os concertos na zona vella de Compostela debido a que non se asinara un convenio entre o concello e os asociados hostaleiros da Cidade Vella? Pois senón o lembran, ou queren non esquecelo, xa saben onde teñen que clicar (no título!).

Paro, precariedade, abuso laboral, servilismo, caciquismo, clientelismo, favoritismo, corrupción, fraude, roubos, preferentes, desigualdade, homofobia, racismo, sexismo, patriarcalismo, ignorancia, lacazanería, preguiza, banalización, televisión, Mediaset... Todo, xunto, provoca este tipo de explosión en forma de artigo de opinión. 

Fantástica iniciativa dunha estudante de Belas Artes de Pontevedra que considerou necesario crear unha web onde xuntar aos creadores galegos e galegas; un punto de encontro que pretende xerar sinerxías positivas entre os diferentes artistas (nada de ligar, para iso xa están o resto de redes a-sociais).

Comezar a explicar cal é o sentido do programa de mecenado da Catedral de Santiago, e acabar coa sorpresa de que o orzamento preciso para restaurar a fachada do Obradoiro (1,7 millóns) foi a suma —en euros e en efectivo—que atoparon na casa do ladrón do Códice Calixtino. Coincidencia? Ironía? Xustiza? Quen sabe. 

Logo de traballar na organización dos premios María Casares deste ano, na cidade da Torre de Hércules, escribín esta pequena reflexión sobre a actual situación dos traballadores do espazo catártico por antonomasia: o teatro. 

O meu bo amigo e artista José Luis Seara, trasládame vía telefónica o que está ocorren na República das Artes, edificio sitio en Vilanova de Cerveira, onde o importante é que a arte e a súa difusión non morran. Un refuxio, aquí ao lado, no país veciño. 

E por último, pero non menos interesante, un artigo de opinión verbo de todos aqueles homes que manexan os fíos en cadanseu ámbito coma quen está a podar un bonsai; moitas veces sen moita idea de botánica. 




5.24.2014

Accidentes Domésticos

099
Xa nunca máis volverei ver o primeiro café do día coma sempre. Coma un comezo tranquilo da xornada. A endemoniada cafeteira decidiu suicidarse hoxe, tirarse dende o lume da cocina, cando fervía, e botoume por detrás das pernas todo o seu contido, provocándome queimaduras de primeiro e segundo grao. Non é demasiado grave, pero as vendas, a dor, e os apósitos non mos quitan ninguén. Amais do tempo perdido.

Penso que me vou a pasar ao té.

5.23.2014

Jean Paul O'Sastre

098
Catro rapaces de case vinte anos sentan nas mesas compartidas dun tren de media distancia.

Falan demasiado alto, mentres xogan a partida cunhas cartas de póquer e apostan a ver quen é máis espelido. Conversan entre eles, mais sen esquecer que o vagón enteiro os está a escoitar, cheo de envexa pola súa inocencia, despreocupación e mocidade. No ir e vir das súas palabras, un deles —ao que lle treme algo a voz, e os seus compañeiros consultan que película ver na noite do venres—  tira dunha carpeta os apuntes impresos dunha materia, que probablemente teña que estudar ou estar a estudar xa. Le varios títulos, escóitase algo sobre socioloxía, e logo vén o famoso Jean Paul Sastre, a quen o rapaz impón a categoría de pavo de la hostia.

Perdo o interese, mais eles continúan cos seus naipes, os seus xogos de nenos, gastándolle bromas ao alumno do Sastre, incapaces de se decatar de que en realidade están a debullar relacións de poder entre eles, que as súas actitudes os encamiñarán en interaccións futuras, que quizais algún deles se sinta atraído, polo que sexa, por outro dos DELES. E mentres matino nestes pensamentos, falan da muller que lles vai todos os días a limpar a habitación e o baño. E póñome triste, e tendo a xeralizar a súa situación, e penso que así non imos a ningures. Que con estudantes que len ao Sastre mentres a asistenta lles limpa a merda, xa podemos ir todos a votar o domingo e levar a Europa a que nos pete; que ao final seguramente o noso candidato ou candidata (ou os que van por detrás ou diante) leu algunha vez ao Sastre, e tiña unha criada mentres xogaba á escoba cos seus colegas de carreira, e soñaba con beber licor café ata morrer ou acabar na costa da rúa de Fonte Sequelo, de costas, cun cubata na man, e mirando como saía o sol.



5.22.2014

Nada cambia, todo permanece

097
Tirar da hemeroteca provoca unha estraña sensación de estar a vivir no capítulo dunha serie que non quere rematar; eternízanse as tramas e os actuantes non queren abandonar as súas teimas, por tóxicas que sexan, e por moito que a audiencia as odie e as denuncie.

Obviamente o problema na comparación, é, que se a audiencia non gusta do que está a ver, cambia de canle, e desaparece da grella ipso facto o programa en cuestión, se o baixada do share é significativa. Pola contra, se un político prevarica, defrauda, ou non cumpre as súas promesas electorais, por máis que se afane en facer o mal, hai un enorme grupo de militantes, votantes, e terma-candís de segunda que nunca van deixar de apoiar aos expertos en sofismas, falacias e parodias democráticas.

O sentimento da perpetúa estafa veume logo de ler un artigo escrito por Maruja Torres, hai tres anos, de cando aínda publicaba en EI Pais, denominado La Saña:
«Poco desfruté del corte informativo —tan insólito como ver a Isabel de Inglatera rascándose los pies— que mostraba el actual presidente de la patronal lucubrando sobre si, tal vez, los más ricos podrían, o quizás deberían, pagar algo más. Poco porque lo que, estos días, apenas me deja resquicio para dar cabida a otras indignaciones es la miserable campaña que, desde la derecha central, se está lanzando contra la educación pública, en la carne de los maestros. Cuando pienso en el trío formado por Aguirre, Cospedal y Botella, concluyo que España debería convertirse en un osobucco; entonces recuerdo el Reino de Valencia, y me callo. 
[...] 
Lo que caracteriza a estos caballeros y a sus equivalentes con camisita y canesú, situándoles por encima del listón marcado, por ejemplo, por Margaret Thatcher, es la saña. 
Saña. Que rima con campaña y con guadaña.»

5.21.2014

Gloria from the Lake

096
Corre o ano 2214, os coches aínda non voan pero contaminan menos ca un fumador de Ducados. Centos de nenos chegan pola estrada ao seu primeiro día de instituto, nunha cidade da que coñecen só os centros comerciais cheos de marcas globais. Do autocar híbrido saen voces máis e menos maduras. Os primeiros en saír, os máis pequenos, falan en castelán; os últimos, sentados na parte traseira, falan en inglés, cun pronunciado acento manchego, e maquinan falcatruadas para lles dar a benvida aos novatos.


Douscentos anos de loita por manter o galego non serviron de moito. A maior parte da poboación da aldea global fala en inglés (cuestión de pragmatismo), e as políticas de eliminación dos idiomas minoritarios e minorizados non permitiron que en Galicia, se mantivera a través das xeracións, o trilingüismo cordial do que unha vez falara o Alberto Nuñez Feijóo; o galego perdeu a batalla contra o castelán. Agora nas vilas fálase castelán con acento galego, e nas cidades domina a escena un spanglish que gañou adeptos en cuestión de décadas.

Antonio conta con 12 anos. Sempre lle falaron o castelán, aínda que se pode defender perfectamente en inglés, pois os seus pais, aínda que traballadores do sector servizos, sempre tiveron tempo para llo ensinar, e que llo aprenderan como era debido.

Fala en castelán con normalidade, ninguén lle dixo que, ao chegar á súa nova clase, non o podía seguir facendo. Os alumnos sentan nas cadeiras. Diante deles, mesas verdes con pantallas táctiles aforran o papel e o lapis. A profesora entra na aula, di o seu nome, e comeza a pasar lista; quere que cada un dos rapaces e rapazas diga de onde é, e como é o seu pobo.

Antonio érguese ao chegar a súa quenda:

— Hola, soy Antonio Teijido Mejide, y vengo de Monfuerte.

A clase comeza a rir, non todos, pero unha gran parte. A profesora semella anoxada:

— Mister Teijido, you shall not talk in Castilian in class!

O rapaz, educado, descúlpase sen saber a razón.

— Perdón, Mrs Gloria from the Lake.

— ¿Cómo perdón? Sorry, you have to say sorry, you little hick!

A clase ri. Antonio non entendera a última das palabras, e a profesora viullo na cara.

— ¡Paleto!, señor Teijido, ¡es usted un paleto!

(Pequena historia inspirada pola nova do Galicia Confidencial, onde un grupo de membros de Galicia Bilingüe berrou "pueblerinos" e "gallegos de mierda" a doce persoas xulgadas polos altercados nunha marcha en defensa do galego; toda a nova aquí.)

5.20.2014

Aos de primeira clase, os salvamos sempre

095
Atopei no estante dos libros un artigo impreso asinado polo actual Ministro de Exteriores, José Manuel García-Margallo: ¿'Quo vadis' Europa?, onde afirmaba entón (un sete de setembro de 2011):
«Lo que está en juego no es la suerte de los países periféricos, sino la del euro e incluso el propio proceso de integración europea. Para salir de la crisis son necesarias políticas inmediatas porque como dijo Indalecio Prieto 'la convulsión de una revolución la puede soportar un país, lo que no soporta es el desgaste de su poder público y de su propia vitalidad económica manteniendo el desasosiego, la zozobra, y la intranquilidad'. En castellano viejo, lo que hay que decidir es hacia dónde queremos que vaya Europa.»
En galego moderno, o desgaste público e da vitalidade económica (o que ven sendo, canto debemos e canto producimos para poder pagar as nosas débedas co exterior) amais do desasosego, o naufraxio e a intranquilidade, son os que precisamente, ao meu parecer, provocan revolucións; non é que un país colapse por antollo dos seus habitantes; por se atopar aburridos dentro da súa monótona e gris vida. Si foron desafortunadas daquela as palabras citadas do señor Prieto, non quedan atrás as do noso diplomático (quen aínda non formaba parte do Goberno de Rajoi) e as dun ex-ministro italiano:
«Cuando llegó la crisis, todo el edificio se desplomó. Grecia, Irlanda y Portugal fueron rescatados; Grecia declaró insolvencia parcial, y los países virtuosos tuvieron que saltar las líneas rojas que ellos mismos habían establecido para salvar el euro. Lo ha dicho Tremonti, ministro de Hacienda italiano: 'La salvación no vendrá de la mano de las finanzas, sino de la política. Pero la política no puede cometer más errores porque como ocurrió en el Titanic, ni siquiera los pasajeros de primera clase podrían salvarse solos'.»
Hoxe, xa no 2014, neste fragmento deberíamos incluír —cando todo foi ao garete— a España, cos chamados PIGS. Debemos decatarnos de que ningún dos consellos se levou a cabo, nin os augurios acabaron por ser realidade; polo menos non todos. Anos máis tarde seguimos a intentar explicar que pasou, que pasa, como seguimos a ser estafados e quen nos estafa, a quen lle debemos ou a quen lle pedimos cartos..., pero curiosamente, a pesares de que, contradicindo a Tremonti, a política non deixa de meter a zoca, os únicos que evitaron (evitámoslle) caer ao mar e morrer conxelados foron, como non, os pasaxeiros de primeira clase; como na película, o pobre morre ao final, a pesares de que na porta houbese sitio para dous (!).

Podedes consultar o artigo completo de García-Margallo, en El País

5.19.2014

O froiteiro cheo de merda

Captura da reportaxe Galicia queda ás portas do top 10 de investigación
094
Un dos indicadores aos que podemos acudir para coñecer a situación da investigación, o desenvolvemento e consecuente innovación, é a creación de patentes. No 2011 realicei unha reportaxe verbo do mesmo que levou por títuo, Galicia queda ás portas do top 10 de investigación, onde a Universidade de Santiago de Compostela quedaba dentro do ránking estatal no posto 11. Hoxe deume por revisar este listado publicado cada ano por SCImago Research Group, e no seu contexto o CSIC segue á cabeza, mentres que a USC bailou un par de anos, ata manterse (segundo os últimos datos do 2013) no número catorce.


Parte do Ránking de Institucións realizado por SCImago // www.scimagoir.com

No contexto internacional a Investigación e o Desenvolvemento son coñecidos como Research and Development. Hai uns anos comezouse a falar dende o aparato político español, da necesidade de engadirlle unha letra ao acrónimo: a minúscula i, de innovación. No resto do mundo non foi realizado tal cambio aditivo. E non é que non se teña en conta este apartado, é que, como afirmaba un dos speakers no último congreso sobre Innovación Sanitaria en Galicia, un investiga e desenrola para innovar, non para conseguir votos coma o que bota beirarrúas nas zonas rurais, merca fontes de auga con cabaliños de mar ao redor, ou inaugura esqueletes de formigón en época electoral. E así pensamos que temos un Can Cerbero, tricabeza, punta de lanza, cando o único que conseguimos é ter un mundo de bocas ás que dar de comer do erario público, mentres deixan sen medios aos que investigan e desenvolven, forzándoos a terse que ir en busca dunha mellor vida adecuada aos seus coñecementos.

Pero gozamos de non mirar as cousas de preto, e toleamos coas maiúsculas e os anglicismos; así asistimos á época do couching, community management, crowdfunding, co-working, leadership, mobbing... para podermos esquecer que a maioría dos que nos licenciamos non traballaremos do que queremos, que teremos que aguantar a homes e mulleres de vestido rancio, mentres suxeitamos a bandexa con ambas as mans e resistimos a tentación de lle botar por riba o solombo con queixo de Arzúa a ese gordo, calvo e intruso ao que se enche a boca dicindo que fai máis cartos ao mes que todos os seus empregados xuntos.

Innovación? Si, innovaremos. Algún día, cando botemos ao lixo as mazás podres; que de nada serve comprar froita nova se está o froiteiro cheo de merda.

5.18.2014

Coaching na Cidade da Cultura

093
Unha colega, psicóloga deportiva, a piques de presentar a súa tese na materia, comentábame hai non moito tempo, que o do coaching non era ningunha novidade, a pesares de que a queren vender como a panacea que sandará os nosos trastornos e patoloxías psicolóxicas de estima, control e autocontrol. É unha parte da psicoloxía, que agora actúa por libre, ás veces manexada por capitáns inexpertos, nunha especie de spin-off á americana. 

Sorpresa levei, cando nas caixas de correo de dúas das miñas diversas contas de e-mail, apareceu o nome da Cidade da Cultura, aparellado a unha invitación para realizar un curso de Coaching, que ten todas as frases precisas para se semellar á invitación dunha seita que vai viaxar a Plutón, ou algo polo estilo. Tiven a tentación de lles enviar un correo electrónico de volta, pero pensei que era mellor publicar dito contido aquí:
Queres coñecerte? Si, grazas. Ola, eu, que tal? Eu, encantado.
Desexas ser a túa mellor versión? Si, estou a descargar a última, aínda que é BETA.
Es o dono da túa vida? Non, ese tipo de concepcións neoliberais non entran na miña forma de ver a vida. 
Que che impide pasar á acción? E logo? Hai lume nalgún lado? Ou é que xa estamos gravando?
Sabes xestionar o estres? Eu non, pero Suso o do Dezaseis ten un tinto de Toro e unhas tortillas estupendas para iso. Unha boa conversa e listo. 

Eu, se vos, queredes ir, ide. Agora, ao resto, véxovos nos bares. 



5.17.2014

Out of order (VI)

092
«Ninguén está disposto a pagar unha esquela en internet. Haiche moito pirata. Poden descargar o teu defunto e meterse outro no sitio.
A rede social do camposanto convoca sen discriminar vivos e mortos, esquerdas e dereitas, turcos deportivistas e portuguesas celtistas, crisitiáns e pagáns, falantes, neofalantes e nembargantes. É un intre de unión onde se encontran e cruzan a 'infinda imposibilidade'. E a xente anda cavilosa, a pensar, mesmo anda triste, como Hamlet co seu ser e non ser, sen importarlle resultar aburrida.» 
Manuel Rivas, Luzes, Marzo 2014. 
Queda por pensar na persistencia da existencia no mundo virtual, dos que se van do mundo físico. O uso da mención de persoas mortas nas redes sociais actúa como catarse, como parte do duelo, como apariencia societal, ou como sentimento morboso? No reino da distopía que domina parte das actuais series e películas de ciencia ficción, o intento por impedir o final da vida adopta innovadoras e creativas formas, e acaba por obrigar aos seus protagonistas a dixerir difíciles pensamentos e sentimentos que difuminan as barreiras entre o real, o artificial e o imaxinado.

Son estes métodos do futuro (que xa está aquí) beneficiosos ou complican o deixar que se vaian, evitando que sigamos adiante?

5.16.2014

Para Elisa, Toti

091
«O home debería ser plenamente consciente de que do cerebro e só del proceden os nosos sentimentos de ledicia, pracer, riso, asi como a pena, a dor, aflición e as bágoas. Pensamos co cerebro e grazas a el podemos ver e ouvir e somos capaces de establecer a diferenza entre a fealdade e beleza, malo e bo, e entre o que é agradábel e é desagradábel»
A cita é de Hipócrates de Cos, vén de lonxe, do século IV antes de Cristo; tireina dun manual da UNED, de Psicobioloxía, do primeiro ano de Psicoloxía. Aínda que el que non quere que fale del —non o manual ou Hipócrates, un terceiro, o meu mozo—, é o libro que tivo que mercar, (el, o meu mozo) xa que por se fóra pouco o que fai, dálle por querer estudar nas horas das que nin sequera dispón por ter que me aturar a min na casa as fins de semana, e o traballo inabotábel e esgotador de toda a semana —mentres eu, como di el por me fastidiar samente, estou en Compostela, de bares, de troula coa farándula, de martes a venres—.

Xa imos para case dez anos deste matrimonio non oficial ao que lle chaman noivado. A el lle estou a dar os meus mellores anos —aínda que non sempre os meus mellores días—, e a cambio el dame os seus. 

Agora, está a facer de cear, a pesares de que por procastinar a cociña dos alimentos, xa pouco queda do fantástico viño que mercou para esta noite.

Como lle adico moitas horas a escribires, quero lle mandar a el este artigo, que dos 141 que levo (91 dentro do Reto dos 365 días) ningún llo asinei para el, cando é un dos motivos polos que Culturadeseu, existe; pola súa teima por me facer, facer, o que máis facer, me gusta. 

5.15.2014

Raras coincidencias en Juba

090
Juba é a capital de Sudán do Sur, e ten unha poboación estimada de 300.000 habitantes. O país vive ao lado da República Centroafricana. Ata hai dous día nunca escoitara ou lera deste lugar. Curiosamente, para cando estaba a ler cales foran os últimos lugares nos que estivera a traballar a fotoxornalista Camille Lepage, xurdiu o nome de Juba. Parei de ler por un segundo, coma cando un ve ao mesmo gato, no mesmo lugar, no mesmo momento, nun déjà vu. Pensei, e decateime de que ese mesmo día comezara a ler unha reportaxe na última entrega da Mother Jones, verbo dun americano de relixión musulmana que fóra detido por supostas conexións con Al-Qaeda, que se demostraron falsas, pero que a insistencia do FBI de que traballase este home para eles, e ante a negativa do mesmo, lle destrozara os últimos cinco anos de vida, a el e á súa familia; e parte do sucedido tivera lugar en, Juba.

A historia podedes lela en inglés aquí: Mother Jones.

5.14.2014

In memoriam

089
Onte enteireme dunha desgraza. Desas que un non espera cando está mirando o Facebook por distracción no móbil.

Mataron na República Centroafricana, a Camille Lepage, unha fotoxornalista que comezaba a súa carreira con valentía. Era unha ex-compañeira de carreira. Con ela compartín máis dun traballo e unha cervexa cando estudaba en Southampton, e a súa morte é tremendamente tráxica.

Moitos colegas de diferentes medios e partes do mundo lle adicaron hoxe artigos, falando da súa valentía, do seu coraxe e entrega ao xornalismo; da súa ansia por querer falar dunha terrible realidade da que poucos dan conta. Era un terreo perigoso; non saben se é que se viu no medio dun tiroteo, ou se a asasinaron. Pero agora, tanto ten. François Hollande dixo que ía chegar ata o fondo do asunto, pero dificilmente se fará xustiza.

Cando sei da morte dun xornalista (en calquera das súas manifestacións) entristézome, pero cando morre unha persoa coñecida, da que recordas a voz e o carácter, con tan só 26 anos (coma min) fotoxornalista e con ilusión pola súa profesión, un sinte impotencia, rabia e a sensación de que ao final todo é fatalmente efémero.

Camille Lepage, Damara, 21 Feb. 2014 - Fred Dufour/Agence France-Press |Getty Images 



5.13.2014

Ante todo, coherencia

088
Achéganse as eleccións europeas e as rúas xa non só acubillan carteis de concertos, clases particulares, festas comerciais e anuncios falaces, mais tamén agora temos a fortuna de ver caras rodeadas de cores que nos falan mediante slogans directos do que nos debería preocupar, nunha apelación intencionada para pedirnos o noso voto, e convertérense asi en parte dese lugar afastado onde todos falan a través de intérpretes do futuro dos estados membros.

751 serán os selecionados, os eurodeputados, cun soldo medio de 7665,71 € mensuais. Temos que decidir, polo tanto, a quen lle imos pagar esta cantidade, como mínimo (hai dietas e subvencións aplicables por motivos varios como o desprazamento, vivenda...) cada mes, para que durante a súa xornada laboral defenda os intereses dos que o votaron (ou de todos?) en base aos programas electorais que presentan á cidadanía na súa campaña de colección de puntos. A maioría serán escollidos por votantes que descoñecen o que escollen. A súa decisión vai ter moito que ver coa cor do cartaz, e, xa algo menos, coa frase que resuma sucinta e vilmente toda unha ideosincrasia.

Eu non son escéptico; quizais un pouco. Pero comprendo a desafección que existe dentro da poboación, no que se denomina en xeral. Só temos que botar un ollo aos xornais para atopar polo menos dúas ou tres razóns polas que non apoiar aos grandes partidos políticos. Só temos que vivir en Santiago de Compostela e ter unhas cantas amizades para saber dos problemas que están a ter os pequenos partidos para poder, primeiro, pórse de acordo, segundo, para amosar coherencia, e terceiro, para organizar a campaña electoral das europeas. Despois de todo, a precariedade afecta a máis xente que á metade dos mozos e mozas do Estado español.

Onde quero chegar con estes argumentos? A ningures. Votade se queredes votar. Non votedes senón queredes votar. Porén, en calquera dos casos, nos vos esquezades de que a decisión é vosa, e con ela teredes que ser coherentes, a pesares de que os que resulten escollidos non gocen de tal capacidade.

5.12.2014

Maenza: "No podemos"

087
Atopei hai unhas semanas un pedazo de filme rodado nos setenta, cun forte contido reivindicativo, onírico (por querer soñar) e artístico. A descrición do lugar onde puiden ver Orfeo filmado en el campo de batalla (1969), reza:
«En diciembre de 1968 participé en la película Orfeo filmado en el campo de batalla, planteada inicialmente como una obra colectiva, cine sin autor, pero cuya autoría acabó atribuida a Antonio Maenza, aunque se suponía que sólo desempeñaba el papel de director. La película, que nunca se sonorizó, se proyectó en varias ocasiones con una banda sonora realizada en directo que contenía un texto leído a tres voces y varias piezas musicales, entre las que estaban la bajada a los infiernos de la ópera L’Orfeo de Monteverdi, en la versión de Edward H. Tarr de 1968 publicada por Erato, “New York 1963 - America 1968”, del "Every one of us" de Eric Burdon and The Animals, y “The Return of the Son of the Monster Magnet” del Freak Out de The Mothers of Invention. Tras el estado de excepción de enero de 1969, rodamos un epílogo, que nunca llegamos a montar.»

O director Maenza Blasco (Cella 1948, Zaragoza 1979) era autodidacta e parte da vangarda dos cineastas que cohabitaban en España co réxime franquista. Non tivo moito tempo para poder facer e desfacer ao seu gusto, pois aos poucos anos de morrer o caudillo, tamén se foi el, cando só contaba con trinta, e, un, primaveras; supostamente suicidouse mentres estaba nun psiquiátrico, e nunca foi quen de se afacer a ningunha das cidades que visitou.

Segundo a Enciclopedia Aragonesa, grazas a unha subvención da Universidade de Zaragoza, consegue rodar unha película underground denominada El lobby contra el cordero, onde en catro horas se tratan os complexos da autoridade paterna, sociais e políticos, "coa incorporación masiva de símbolos non demasiado ben asimilados polo autor, que teñen moito que ver co surrealismo de Buñuel", mediante o uso de "documentais incorporados, escritos sobre o celuloide, retazos-detritus de filmes comercias procesados e pintados a man", nunha ficción caótica e pop, e nun intento por colmar os desexos "epatantes" do director novel.

En Orfeo filmado en el campo de batalla podemos ver intervencións artísticas realizadas a carón de homes e mulleres traballando a terra na contorna rural dalgunha vila daquela España que viviu Maenza; amais de imaxes dunha cidade, que semellar, semellan só querer captar o ir e vir da xente da época, sen maior pretensión que ser antecedente ás escenas posteriores, que rematan a cinta, onde dous homes e unha muller xogan espidos a quererse, mentres fuman, beben, e escriben mensaxes contra o sistema opresor que os rodea. Unha delas, na que queiman un pequeno autocar, berra, dende a madeira, NO PODEMOS.

É unha pena que non atopase unha ligazón directa á gravación, pero sempre me podedes enviar un correo electrónico por se o voso desexo de velas, é tan grande, que non atura un Non se atopa por resposta. De todos modos, no vídeo que segue podedes ver algunhas tomas da película en cuestión.

5.11.2014

O home barbudo de Eurovisión

086
Moitos comentarios se escoitaron ante os descoñecedores do onte gañador de Eurovisión, Conchita, que miraron pasmados e pasmadas como levaba o primeiro posto un home vestido de muller e con barba.

Sobra dicir que, como introducido que son na teoría queer que desbota o xénero como o entendemos dentro da nosa cultura europea e occidental, falar dun varón vestido de fémina non significa  máis que pór unha construción falaz (unha ficción política) ao carón doutra, nunha sorte de discurso simplista e directo. Sobra tamén dicir que a elección deste cantante non me sorprendeu, se ben unha gran parte do público deste certame de música é do que denominamos homosexual. E se ben existe a opinión de que as votacións son puramente políticas, neste caso, amais de que a canción gañadora tampouco era tan mala (o que non infire a súa bondade) compre quizais pensar que se trata dunha elección dos desviados da norma que viven en Europa e na súa contorna (as bandeiras do arco da bella estaban en primeira liña no público).

Sen querer entrar en maiores valoracións, e sen querer citar expresións  que todos nos podemos imaxinar, se algo de bo tivo a elección deste "home con barba vestido de muller" como gañadxr de Eurovisión, é que en millóns de fogares foi protagonista a transgresión das formas establecidades da conducta de xénero. E que para a próxima vez, o paisano de turno que berrra ante a pantalla "que carallo é eso?", xa non terá a impresión de ter visto un can verde. Ou vai a tela, pero, quizais, a base de mostrarlle cans de moitas cores, deixe de velos como abominacións, e en consecuencia, rompa coa transmisión das súas fobias aos que lle rodean. 

5.10.2014

De como somos

085 
«Despues del té, Bennett y yo salimos a dar un paseo, pasamos junto a un pequeño pomar rebosante de manzanas y subimos la colina que daba sobre la ciudad, con los amistosos malamutes brincando a nuestro alrededor. Mientras caminábamos, me contó algo de su vida. No sabía si en su familia había alguien con el síndrome de Tourette; era hijo adoptivo. En él se había iniciado cuando tenía siete años. 'Cuando era niño. en Toronto llevaba gafas, aparatos en los dientes y encima tenía tics', dijo. 'Ése fue el golpe de gracia. Me mantenía a distancia. Me convertí en un tipo solitario: daba largos paseos yo solo. Nunca tuve amigos a quienes llamar por teléfono, como Mark: la diferencia entre nosotros es enorme.' Pero ser un solitario y dar largos paseos sin compañía le endureció, le convirtió en un hombre lleno de recursos le dio un sentido de independencia y autosuficiencia. Siempre tuvo habilidad manual y le gustaba saber cómo estaban hechas las cosas: la manera como se formaban las rocas, como crecían las plantas, como se movían los animales, incluso conocer cómo se equilibraban y se tensaban los músculos, reconocer toda la estructura del organismo humano. Muy pronto decidió que quería ser cirujano.»
Un atropólogo en Marte,  de Oliver Sacks.

5.09.2014

A nosa adicción á pantalla

084
Un grupo de nenos e nenas estadounidenses son levados durante unha fin de semana a un campamento especial, onde, con sorte, os tratarán dunha grave adicción da que adoecen dende que teñen memoria. Esta adicción, da que todos somos espectadores e enfermos, non é outra que a terríbel adicción ás pantallas.

Por estúpido que puidese parecer nas polgadas da televisión que un grupo de rapaces tivese que formar parte dunha excursión sandadora, o certo é que pasamos a maior parte do noso día mirando unha pantalla; xa sexa esta o do móbil, a do ordenador (portátil ou non), a da televisión, a do tableta dixital, videoconsola, proxector... Nalgúns casos precisamos contestar un e-mail de traballo... na maioría acendemos o dispositivo en cuestión para botarlle un ollo ao Facebook, ao Twitter, ao Tumblr, ao Linkedin, ou á cona bendita. Convértese nun hábito, e como o que fuma sen ter gañas mentres espera polo tren; perdemos a nosa mirada nun universo tan reducido como amplo (é como a Tardis do Doctor Who, is bigger on the inside). Hai moitos anos que nos acostumaron a chegar á casa e prender a televisión como acto reflexo; a pesares de que non a esteamos nin a ver, chegamos, dámoslle ao maldito botón de power, sentámonos (ás veces) no sofá mentres buscamos trivialidades na Internet dende o noso laptop e consultamos de vez en cando o noso smartphone. E así pasamos a horas, facendo nada coma quen fai moito.

Temos unha adicción á pantalla; e quizais deberiamos ir todos a un campamento de verán, como os que fan para as crianças preto da praia d'A Lanzada. Neses onde aprenden a facer lume, e a interactuar coa natureza. Eu de momento non podo, que senón a ver como fago para actualizar o blogue todos os días.

Supoño que o reto de publicares todos os días ata febreiro é como que che regalen tabaco para una no enteiro, cun Zippo e unha boa cigarreira. Son adicións á adicción, que permiten mantela no tempo.

5.08.2014

Dobrar ou no dobrar

085
É necesaria a dobraxe das películas? É mellor unha película en versión orixinal? Debemos deixar de dobrar as películas para poder aprender mellor as pronunciacións dos idiomas? Debemos manter a dobraxe en Galicia para non ter que botar á rúa e quitar traballo a moitas persoas que gañan cartos grazas á dobraxe? Quita a dobraxe, boa ou mala, forza á interpretación? Podemos seguir a entender o cinema en Galicia e en España sen a dobraxe? Temos bos actores e actrices de dobraxe? Podemos atender á sucesión de imaxes e detalles nun filme se estamos atentos á lectura dos subtítulos en lugar de estar a mirar para as personaxes, diálogos, escenarios e escenas? Quen está detrás dos subtítulos? Quen son eses seres que adican as súas horas libres a traducir e sincronizar películas, series e documentais, semana tras semana? Eses dos que precisamos cada vez que nos descargamos a última película de Chan Wook Park. Debería estar isto prohibido ou regulado? É a descarga de subtítulos ou a factura dos mesmos, ilegal ou amoral? Vai a Internet facer desaparecer a industria cinematográfica? Ou é a Internet a maior ameaza que existe para o aparello de propaganda cultural estadounidense, dende que comezou a súa empresa logo de rematar a Segunda Guerra Mundial? Queren, entón, convencer á opinión pública de que as novas vías de comunicación son perniciosas para a creación, cando de verdade é que están asustados por perder o control dos medios de produción?

Quizais o que menos lles interese aos grupúsculos de poder é que nos preguntemos cousas.

5.07.2014

Oda dos ricos e dos pobres

082
Camiñaba con sol, fame a poucas horas de sono, preto da Facultade de Historia, cando, chegou, coma sempre, sen avisar, e de súpeto, a inspiración; quen sen mediar previa palabra me cantou:

Ou terríbel ostentación!
sustentada polos ombreiros
da xente do común.

Ou imposíbel retórica dos
que innovan arroupados 
polos cartos dos 
que nin 
querer ver,
queren.

Pobres! 
os pobres,
incapaces de se arredar
da miseria 
por mor dos 
que dende arriba os
empurran cara 
ela.

Ricos, os solombos
que gozan os ricos
en comidas de corte
real;
en salóns medievais
de monicreques
con garabata. 

Infortunio insalvábel
e desgraza inxusta
para os que deciden quedar
á marxe da industria
do beneficio
infinito.

Opacas, as lentes
dos cegos,
que non ven 
a quen pisan
no seu camiño
a autodestrución.

5.06.2014

Ata as pelotas

081
Cando foi a última vez que falou vostede con alguén que estaba canso do seu traballo? Ou que estaba canso do non ter un traballo? Que lle dixo que estaba ata as pelotas? Xa sei, non hai moito. Seguramente, vostede mesmo está ata as pelotas de ter que aturar a persoas no seu traballo que cobran a mesma miseria que vostede, pero facendo a metade do traballo. Seguramente non atura ao seu xefe ou xefa e considera que está a perder o tempo, estea onde estea; que hai persoas que están (aparentemente) mellor que vostede, a pesares de estar na mesma situación; que non rañan bola, que non se molestan por facer as cousas o mellor posíbel, pero, coidado, aí están, sen mover un dedo.

Estou seguro de que moitos están ata as pelotas de todos estes seres que parecen vir noutra xerarquía, que cobran soldos que lles custarían a vostedes unha vida de traballo abnegado. Que parecen vivir onde todos queriamos estar.

E así pasamos os días, soñando con ser, con estar con, e con vivir como.

Xa non sei nin como nos mantemos cordos ante tanta inxustiza.

Será a cervexa e o viño nos que afogamos as desgrazas logo de cada xornada (in)laboral.

Ás veces penso que todo está tan tinguido de merda, que non a limpamos, pola preguiza que nos da.

5.05.2014

Aquí estamos todos loucos

080
Xa non é a primeira vez que falo de cando lin o Elogio de la locura de Erasmo de Rotterdam, cando contaba con pouco máis de dezasete anos. De como me afectou sen eu sabelo.

En moitas ocasións me teño preguntado se aos que nos consideran tolos, non somos realmente aqueles que se adaptan a unha norma, por pequena e outsider que sexa a mesma.

Cansado de escoitar loas, un sempre se pregunta se o mundo non vai estar realmente rexido polos que só ven por un ollo nun esquelete de granito engarzado. De si non sería máis produtivo mental e económicamente, unirse os choscos, non mirar as sinais da estrada, e tirar para adiante, sen máis.

Se de cando falou Zaratustra todo era tan diferente, agora, que, quen fala en todas as casas, non ten nada que ver coa filosofía e o pensamento, non sería mellor tirar todas as toallas, almofadas e manteis, e vivir como a Bartola, e facer que o paso do tempo fose cada vez menos ferinte a base de viño tinto e licor café.

Se hai quen acabou por falar cos cabalos, ou de quen vive entre cabuxas sen adoecer da angustia existencial, quizais todos esteamos errados e debíamos comezar a mirar para o chan, comer hamburguesas e tirar o plástico nas cunetas.

Se escoitar a Chet Baker, mentres escribo todo isto ten algo de senso, ou se so é froito da miña estupidez.


5.04.2014

Achegármonos á realidade

079
Como seguidor de numerosas series americanas e inglesas un pregúntase cando empezaremos no noso país a nos rir de nos mesmos e a comezar a introducir no imaxinario colectivo realidades como a de persoas que teñen a pel doutra cor (raza soa tremendamente racista) ou a persoas non determinadas pola sexualidade normativa na sociedade.

Envexo a capacidade que lles outorgan aos grandes produtores do país das oportunidades por autonomasia de dicir o que lles pete, mentres, teñan, iso si, unha boa cuota de pantalla.

Moito nos queda por andar, e nin Beiras, nin Bascuas, nin Jorquera, nin Feijóo, se poden imaxinar como estaremos dentro de vinte ou trinta anos. Será una alivio, será un desacougo, pero é unha realidade.

5.03.2014

Tiven un soño

078
Non sei se provocado pola melatonina, o cansanzo ou os cambios de horarios laborais, pero hoxe tiven un soño. Non é que sexa a primeira que teño un soño. Din que sempre soñamos. Pero hoxe foi deses soños que vivimos, que para ben ou para mal nos afectan xa ben comezado o noso día. Desprezamos ou infravaloramos a capacidade de transcendencia que teñen os soños; despois de todo para o noso cerebro cando ocorren, son realidade. Son unha metarealidade.

Un terrible acontemento cósmico levaba ao planeta Terra cara a nós. Podía ver como un colosal orbe tinguido de azul e de luces de neón se achegaba perigosamente ao noso planeta fogar. Pois nada ha de ser lóxico nun soño; a realidade e coherencia dos mesmos obeceden a regras sui generis que nin nós podemos ás veces chegar a comprender (coma se non foramos nós quen soñamos, como se o noso pensamento se convertera nunha máquina creadora de monstros e historias kafkianas). O caso é que nós viviamos na Terra, e era tamén a Terra (unha outra Terra que escapou do continuo espazo-tempo do multiverso) a que nos ameazaba coa total aniquilación. O día converteuse en noite e vicerversa, en diversas ocasións, mentres eu corría polas rúas do meu pobo, escapando, non da colisión planetaria, mais dunha sorte de zombies creados pola inestabilidade do cosmos, que berraban cando se lles botaba auga bendita.

Adoito intentar comprender de onde veñen os soños. E neste en particular, coido que se misturaron Melancholia de Lars von Trier, con The Walking Dead e o coñecemento popular das lendas sobre vampiros ou quizais El Exorcista.

A ansiedade que espertan os soños, dentro dos mesmos, desaparece afortunadamente cando espertamos. É unha sensación estupenda de alivio.

Dicía Calderón de la Barca que La vida es sueño; se fóra verdade hai días nos que un preferiría espertar, e facelo nunha realidade non rexida pola obsesión compulsiva e compulsoria (obrigatoria) co beneficio mercantil, onde as viaxes vitais se ven destrozadas cara o final por unha vida que se baseou nun modelo que promete o descanso do retiro cando a saúde xa non da tanto como puido dar. Da decepción final. De cando un se da de conta de que todo o que fixo e todo o que traballou non serveu mais que para alimentar un modelo de produción que pon toda a énfase na rendibilidade das persoas como se foran elas meras máquinas, meros brazos robóticos sen aspiracións.

Semella, ou queren que semelle, que non todos podemos ser felices facendo o que mellor nos realiza; pois se somos animais racionais foi para buscar unha existencia que se afaste da única supervivencia física. De comer, reproducirnos e morrer.

5.02.2014

Out of order (V)

077
Eventos organizados co patrocinio da facenda pública, soportados por empregados de soldo escuro, horas interminables, e precariedade como sobremesa das comidas. Partidos políticos que basean a súa comunicación no traballo irremunerado duns cantos militantes e os seus achegados. Concesións de concellos monopolíticas, tinguidas de irregularidades, opacidades e clientelismos forxados nos baños dos bares empedrados da capital galega. A prole dos caciques que vive á marxe da realidade, mentres gastan os cartos verquidos dende as fontes das prazas comúns. Os presidentes que esnaquizan fotografías empolicados no seu despotismo. Os xornalistas que non pode exercer a súa profesión, por non querer arredarse da súas conviccións éticas. Estúpidos anuncios de gafas e hamburguesas.

5.01.2014

Out of order (IV)

076
Fóra de servizo, fóra da orde, fóra da verea, fóra do camiño, fóra da casa, fóra da cotización, fóra da praza, fóra da aldea, fóra do común, fóra do sexo, fóra do sexismo e da irracionalidade.
De cando o camelo pasou a ser león, e logo neno. Do neno que xoga ao baloncesto arengado por unha turba de infelices. Dos infelices que teñen nenos e os converten en motivo da súa infelicidade. Da infelicidade que nunca puido deixar atrás a súa terrible carga. Da carga fatal coa que todos temos que camiñar. Do camiñar só por non deixar de andar. De andar entre sombras de fume verde que non nos queren deixar respirar. De respirar osíxeno nun hotel de Las Vegas. De Las Vegas que van construír en Barcelona sen ignominia. Da ignominia á que se deberían afrontar os responsables das preferentes. Das preferentes que nunca se pagarán. De non nos pagarán o que nos roubaron, rouban e roubarán.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...