5.22.2014

Nada cambia, todo permanece

097
Tirar da hemeroteca provoca unha estraña sensación de estar a vivir no capítulo dunha serie que non quere rematar; eternízanse as tramas e os actuantes non queren abandonar as súas teimas, por tóxicas que sexan, e por moito que a audiencia as odie e as denuncie.

Obviamente o problema na comparación, é, que se a audiencia non gusta do que está a ver, cambia de canle, e desaparece da grella ipso facto o programa en cuestión, se o baixada do share é significativa. Pola contra, se un político prevarica, defrauda, ou non cumpre as súas promesas electorais, por máis que se afane en facer o mal, hai un enorme grupo de militantes, votantes, e terma-candís de segunda que nunca van deixar de apoiar aos expertos en sofismas, falacias e parodias democráticas.

O sentimento da perpetúa estafa veume logo de ler un artigo escrito por Maruja Torres, hai tres anos, de cando aínda publicaba en EI Pais, denominado La Saña:
«Poco desfruté del corte informativo —tan insólito como ver a Isabel de Inglatera rascándose los pies— que mostraba el actual presidente de la patronal lucubrando sobre si, tal vez, los más ricos podrían, o quizás deberían, pagar algo más. Poco porque lo que, estos días, apenas me deja resquicio para dar cabida a otras indignaciones es la miserable campaña que, desde la derecha central, se está lanzando contra la educación pública, en la carne de los maestros. Cuando pienso en el trío formado por Aguirre, Cospedal y Botella, concluyo que España debería convertirse en un osobucco; entonces recuerdo el Reino de Valencia, y me callo. 
[...] 
Lo que caracteriza a estos caballeros y a sus equivalentes con camisita y canesú, situándoles por encima del listón marcado, por ejemplo, por Margaret Thatcher, es la saña. 
Saña. Que rima con campaña y con guadaña.»

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...