María Casares, posicionamento e precariedade

Foto de familia dos gañadores dos Premios Maria Casares. 

042

Ás veces pregúntome senón sería máis doado adicarme a publicar receitas, horóscopos e fórmulas, tan máxicas coma inventadas, para chegar a ser rico, aumentar a líbido, curar a gripe ou perder peso en menos de dúas semanas.

Quizais debería preocuparme máis de que os contidos que aquí quedan cumprisen coas regras da optimización do posicionamento en buscadores (ou SEO) para poder aumentar as visitas e venderlle espazo publicitario ao panadeiro da esquina, ou se cadra a Novagalicia Banco. Podería entón gañar cartos falando sobre fume, e logo venderllo ao mellor postor. Quizais isto me permitiría sair da precariedade. Aínda que o dubido, pois quizais logo de pervertir e prostituir este medio só conseguiría sacar unhas perras escribindo sobre a última esmorga de Justin Bieber. 

En todas as profesións, persoas como un servidor, formúlanse se a súa precariedade se debe a un mal posicionamento. A inestabilidade laboral  consegue que moitxs abandonen formas de facer, producir e sentir, na busca de algo que venda, e moito. Outros quedamos atrás, encirrados nos nosos principios irracionais. 

A este respecto, onte, mentres traballaba nos Premios María Casares, puiden escoitar a algúns dos gañadores e entregadores de premios falar sobre esta precariedade e verbo da falta de apoio por parte da Xunta ao teatro, aos teatros e aos actores e actrices. En especial, unha boa amiga, Trini F. Silva, mostrou a súa disconformidade co actual sistema político, e animou aos seus colegas de profesión e asistentes á gala, a seguir loitando. Xa que, a pesares de que non gañen a guerra, poderán, chegado o día, volver a vista atrás e dicir "fixémolo cojonudamente". 

 Saúde e teatro.