11.21.2014

Os hikikomori, xa están aquí

Hiasuki, un hikikomori xaponés fotografado en 2.004.

Non se trata dunha nova moda, nin dunha nova droga, nin dunha nova rede social, nin dunha nova aplicación para o smartphone, é unha enfermidade, e xa chegou á España.
Os hikikomori (literalmente, apartarse ou estar recluído) non son unha novidade, non polo menos en Xapón, pois deles xa coñecíamos noticias hai unha década. A novidade radica no diagnóstico de 200 pacientes en Barcelona, afectados desta síndrome, entre o 2.008 e o 2.013. 

O doutor nipón, precursor no estudo desta patoloxía, foi Tamaki Saito, que aparece definida deste modo na Wikipedia: 
«Mentres que algunhas persoas senten presión por parte do mundo exterior, e padecen agorafobia, un hikikomori reacciona cun completo illamento social para evitar toda a presión exterior. Poden encerrarse nos seus dormitorios ou calquera outra habitación da casa dos seus pais durante períodos de tempo prolongados, de incluso anos. 
Normalmente non teñen ningún amigo, e na súa maioría, dormen durante o día, e ven a televisión ou xogan con videoxogos durante a noite. Todo isto fai deles un caso extremo de "solteiros parasitos" (expresión xaponesa para nomear a aqueles que viven das sopas instantáneas, vivindo na casa de seus pais por comodidade).  
A maioría dos hikikomori manteñen contacto co mundo exterior só polo ordenador, a televisión e os videoxogos en liña, aínda que, en casos extremos, o hikikomori pode pecharse incluso a isto, e permanecer horas e horas na mesma posición, coa vista nun punto fixo, vivindo da súa imaxinación.»

En Xapón, como norma xeral, exércese unha gran presión sobre os mozos e mozos durante toda a súa vida académica, e posteriormente na laboral. O fracaso non é unha opción, e outórgaselle gran importancia ao sacrificio persoal, e á conservación do honor. É normal que un rapaz ou rapaza remate os seus estudos e vaia buscar traballo á gran cidade (sexa Kioto, Tokio...) e alugue un piso diminuto que nin conta con baño, na súa procura dun posto laboral. Volver á casa dos seus pais sen ter atopado nada, é decepcionante, e en certas familias inaceptable.

Así mo contaba Minako Takahashi, a miña mestra de xaponés na universidade, quen por aquel nos axudaba a coñecer un pouco máis da sociedade na que nacera a través das súas historias particulares e novas do país nipón, como os famosos hoteis cápsula, onde fan noite moitos executivos que non teñen tempo suficiente para ires á súas casas e volver ao traballo ao día seguinte.

Individualismo, capitalismo, introversión, consumismo, rapidez, estrés, incomprensión, falta de contacto coa realidade, os novos medios de comunicación e relación social, e unha constante necesidade de chegar ao máis alto: son os ingredientes precisos para dar pulo á síndrome dos solteiros e solteiras parasito, e dos que dispoñemos no noso país; por iso non é de estrañar que os hikikomori xa estean aquí.


11.18.2014

Co cambio de tendencia

Cos cambios de tendencia non debería ela preocuparse polo que lle din catro mulleres sen paixón; sen alma.

Cos cambios de tendencia, cada vez máis curtos, máis rápidos, máis volubles, máis líquidos, non debería ninguén tratar de acompañar o cambio.

Cos cambios de tendencia resulta fútil estar á última.

A última agora, será a vella despois.

278

11.17.2014

Dos seus pés mollados

En terra húmida, de traballos que arden.
En terra húmida, de cabalos que parten.
En terra húmida, de lixos que nacen.

Dos seus pés mollados naceron cabalos aos que lle ardían as patas.
Dos seus pés mollados quixeron coller o que ninguén quería.
Dos seus pés mollados o lixo naceu e partiu sen dicir onde.

Tres teus ollos secos.
Tres teus ollos secos.
Tres.
277

11.16.2014

As verdades do éxodo xitano

Juan José Cortés | Fonte: El Pais
Juan José Cortés, padre coraje, estará esta semana en Galicia.

A súa visita, en calidade de presidente da Asamblea Nacional Gitana, ven motivada polo éxodo de aproximadamente 370 persoas de raza xitana, chamados os zamoranos, dos concellos de Tui e Porriño. A súa marcha, que se iniciou hai unha semana, ten motivos oficiais, e oficiosos; Juan José Cortés terá que actuar como mediador, para intentar que as familias exiliadas volvan a Galicia, onde algunhas levaban vivindo corenta nos.

Por sorte ou infortunio, este tipo de historias xamais son doadas de contar, pero imos a intentalo:

Segundo os que presuntamente provocaron o éxodo dos zamoranos —por exemplo o fillo do rei dos xitanos e presidente da Asociación de Empresarios e Comerciantes Ambulantes de Galicia, Sinaí Giménez—, case catrocentas persoas volveron a Castilla, influenciadas e/ou en solidariedade cos catro pastores evanxélicos que foron desterrados, ao negarse a colaborar coa familia real xitana, liderada polo seu rei, Olegario Giménez Salazar "Morón", que quería reabrir en Tui, un mercado dominical situado na fronteira con Portugal.

Segundo os afectados —os xitanos zamoranos—, a diáspora produciuse debido a que, como afirma unha fonte anónima en La Voz de Galicia, estaban cansos da escravitude á que os tiñan sometidos os xitanos galegos, que xa vivían na zona antes da chegada dos xitanos castellanos. Con escravitude refírense, entre outras cousas, ao feito de que os obriguen a formar parte dunha «cooperativa» sui generis e ad hoc, pola que ao parecer deben pagar unha taxa ao rei, amais de cumprir cos pagos ao concello.

Se ben, as tensións entre ambas comunidades existen dende hai décadas, a gota que rebordou o vaso, foi —sempre, presuntamente—, a orde de facer folga no mercado dos xoves, para conseguir que o concello accedese a re-abrir o dos domingos; unha demanda que os zamoranos rexeitaron cumprir debido as súas xa precarias situacións económicas.

Para resolver esta situación, e quizais esclarecer os motivos do éxodo xitano, mediará Juan José Cortés —coñecido como por ser o pai de Mari Luz, a nena asasinada en 2008 polo pederasta Santiago del Valle—, quen xa realizou este papel de pacificador en ocasións anteriores, como na vila sevillana de Estepa (se ben nesta ocasión o problema era entre, payos e xitanos), é que ademáis é pastor evanxelista, ao igual que os desterrados.

Un conflito complicado, dentro dunha comunidade que dispón das súas propias leis e xerarquía, e do que intentaremos saber un pouco máis, mañá, no Boas Tardes, o programa da tarde da Televisión de Galicia, onde traballo na actualidade, e onde trataremos esta problemática.

276

11.15.2014

Imputar ou non imputar

Alfonso Grau, vicealcalde de Valencia | Fonte: Levante EMV

Imputar a alguén é acusalo formalmente dun delito concreto.

Estar imputado non quere dicir que unha persoa sexa culpable, quere dicir que unha instancia xudicial considera que pode ser culpable; ademáis, un imputado non ten que dicir a verdade baixo pena de perxurio como as testemuñas.

Deberían renunciar ao seu cargo público aquelas persoas que sexan imputadas? 

A simple sospeita, aínda que a sosteña un xuíz a raíz dunha acusación popular, é suficiente para rematar coa carreira política dunha persoa? 

Afirmemos como galegos, que depende

Do que si estou seguro é que actitude que mostrou o vicealcalde de Valencia, Alfonso Grau, na rolda de prensa desta semana foi tan chulesca como inapropiada. De pouco lle servirán as desculpas. Cando tratas á prensa, e os compañeiros xornaleiros, coma inquisidores sen escrúpulos (non todos o somos), e botas por fóra, é normal que a resposta mediática sexa dura e incisiva. 

Pouco lle importa a moitos a imputación do señor Grau.

Pouco sabe a opinión pública da diferencia entre estar ou non estar imputado.

Pouco quere saber dos detalles a maioría. 

Pois a valoración que a audiencia, lectora e consumidora, realiza depende da imaxe que se mostre cando un se asoma á ventá do discurso mediático. Esta fiestra funciona coma as aparicións do Papa. 

Pouco importa o que está a pasar dentro de palacio

O relevante e primordial é o que queremos que a xente pense que está pasar. 

Imputar ou non imputar, agora xa tanto ten para Alfonso Grau. 

Pois non hai veredicto que faga esquecer, compulsivamente. 

Iso é tarefa do tempo.

275

11.14.2014

De onde veñen esas voces

Intentaron dar sentido a todas aquelas voces que se achegaban a eles dous, escondidos entre tres árbores negras, mentres a chuvia non deixaba de caer nas súas cóstas espidas, e baixaban coma bágoas suicidas pola madeira, entre a resina, saltando dende as follas perennes; na altura miraba un home de metal ao horizonte, na busca do sol...

274

11.13.2014

As noivas xa non van de branco

É unha realidade constatable.

As noivas, non van de branco.

Algunhas, si.

Pero a maioría non.

A maioría van de negro.

E isto que lles conto, non é que sexa a realidade.

Non, simplemente digo que as noivas xa non van de branco, que agora a maioría vai de negro.

Se cren vostedes que existe unha correspondencia entre unha reunión de letras, e a realidade, e cousa súa.

Pero o certo é, que a noivas, xa non van de branco.

11.12.2014

Quero todo isto e máis

Quero que a luz vermella dos semáforos sexa azul.

Quero que chova cando durmo, e faga sol cando me levanto.

Quero seguir traballando no que me gusta.

Quero beber trescentas variedades de viño.

Quero saber máis, do que sei.

Quero aprender a falar en xaponés sen estudalo.

Quero mercar un barco para non usalo.

Quero ir de vacacións sen ter que coller un avión.

Quero que as persoas boas deixen de fastidiar aos malos.

Quero que os malos deixen de comer.

Quero que as trampas sexan para os cazadores e non os cazados.

Quero que Julio Iglesias volva sacar un LP.

Quero que miña nai viva para sempre.

Quero que nunca teñas que durmir.

Quero ter un coche sen sacar o carné.

Quero que me deixen conducir, sen puntos.

Quero que cada mañá sexa domingo, pero sen resaca.

Quero que teñas que dicir que si, sempre.

Quero deixar de pensar en ter que ir para a cama.

Quero que ti veñas sen te chamar.

Quero que cada día sexa diferente, pero non demasiado.

Quero que Steve Jobs saque outro iPad enterrado.

Quero que nunca teñas que chorar.

Quero que cada palabra importe pouco se non di nada.

Quero vivir, pero non sen ti.

Quero que as mesas non sexan redondas

Quero que os cubertos sexan de marfil.

Quero que a miña casa sexa cadrada.

Quero que a túa estea onda min


11.11.2014

Instrucións para unha morte digna

Das túas cinzas tiraron todo o bote, mais esqueceron as da túa consorte.

Agora ela espera taciturna a hora, da cremación.

No rexistro quedou ben definido como querías que fora todo aquelo orquestrado.

As instrucións para unha morte digna, titulaches, coma se puideses ver o futuro na túa televisión de plasma.

Non quixeron eles tirar do fío que te mantía enchufado artificialmente á vida.

Berraban uns que a vida é valiosa, aínda que sexa terrible.

Berraban que os asasinatos levan o nome dos non natos.

Berraban que non eramos quen de xogar a ser Deus.

Berraban que viñemos a sufrir, e que a paz xa atoparíamos baixo terra.

Berraban para non pensar.

Pensaban simplemente en berrar.

11.10.2014

Un can para Teresa

Non é a primeira —sin será a derradeira vez— que falamos no programa da TVG, Boas Tardes, sobre a idea de facer que Teresa Romero sexa filla adoptiva do concello de Becerreá.

Nunha das súas intervencións o profesor, Fernando Ramos, afirmou sen acritude que aquelo era unha alcaldada, e que farían mellor en darlle a Teresa Romero, un can novo; un xesto de agarimo e consideración.

Se ben a afirmación pode resultar desafortunada se a sacamos de contexto, o fondo ven dicir que Romero non consegue nada con esta distinción, e se o fai, o máis beneficiado é o alcalde, e non ela.

Unha cuestión, que, ulteriormente, deriva na pregunta, fixeron ben en matar ao can? Se o deixaran vivir estaríamos hoxe falando do caso contrario? Como lles deu por deixalo vivir?

Non me vale que me comparen o caso co que fixeron nos EUA. Que semella que todo o que fan alí o fan mellor e máis rápido, pero moitos tiveron que calar cando se rexistraron os primeiros casos de contaxio, no país da liberdade.

Nin España o facemos todo mal, nin o facemos todo tan mal coma pensamos que o facemos.

Que as árbores nos impidan ver o bosque, é ás veces unha necesidade, unha forma de sobrevivir.

Pero nestes casos, onde sabemos menos do que queremos, sempre podemos pórnos na pel dos outros, en especial na pel dese home que formaba parte dun gabinete de crise e que no medio da urxencia e a cripación decidiu que o axeitado era sacrificar a Excálibur.

Necesidade ou estratexia política? Esa pregunta queda para vostedes.

11.09.2014

"Orange is the new Pantoja"

Xa quedamos fartos de Isabel Pantoja.

Uns por falar dela.

Outros por escoitar falar dela.

Dende a súa capacidade de proxección astral, pola que sae do seu corpo a delincuente e só queda a viuva que canta coplas e move a cola, pasando polo seu desprezo do sistema xudicial, a falta de sensibilidade cara a opinión pública, a petición frustada de atraso para dar concertos medio baleiros, un intento dos seus avogados de facela pasar por tola, a soedade e a reclusión; ata chegar a esa fantástica campaña que iniciou unha das súas fans para conseguir que indulten a Isabel Pantoja. Toda unha recua de episodios esperpénticos, que para nada, van en contradición co resto de novas de actualidade que anegan cada día os informativos da península ibérica.

Mentres non se resolva o seu recurso de súplica non saberemos cando vai entrar Isabel Pantoja no cárcere; nin onde.

Si, sabemos que seguirá de moda,
e que quizáis faga concertos dende o seu calaboso.

Orange is the new Pantoja, e se entra en prisión xa fará o posible por saír cedo, e volver estar, como cada día,
ata na sopa.

11.08.2014

Con calma

Este venres Cristina de Borbón e Iñaki Urdangarín esperaban o fallo da Audiencia de Palma. Esperábamos saber se a filla do rei ía ser xulgada ou non, e, en caso de que si, porque delitos.
Estaban en Xenebra, en Suíza, e segundo afirmaban algúns medios, dicían que agardaban "con calma".

Coa calma de quen sabe que nunca se verá no "banquillo".

Coa calma de quen sabe que a lei non é igual para todos.

Logo de ser des-imputada dos cargos por branqueo, agora quedan na súa conta os delitos fiscais. Dous. E cada un pode supor entre 1 e 5 anos de cadea.

Veremos á filla lista, empresaria, no posto número de sexto na liña de sucesión, entre reixas?

Irá, de ser o caso, a visitala o seu pai, o seu irmán, a súa irmá, a súa nai?

Imaxinen ver ao novo rei de España tras un cristal, falando coa desgraciada Cristina, vítima do seu marido.

Estará igual de calmada?

Dicir que Cristina e Iñaki esperaban con calma o fallo da Audiencia, é un erro. É un erro por parte de quen lles aconsellou que filtraran á prensa que esperaban a decisión con calma.

Pois nin aquel que está convencido da súa inocencia espera con calma o veredicto, nin aquel que sabe que é culpable senta con calma no sofá.

Eu, polo menos, se estivera nesa situación, precisaría dun par de pilulas de Diazepam, para estar con calma.

O resto,
todo mentira.

11.07.2014

Seguimos co reto

Un dos aspectos positivos que ten o reto que me auto inculquei este febreiro, é que un pode mirar cara atrás e lembrar perfectamente onde estaba e como estaba.

Neste pouco tempo, menos dun ano, que pasou, moitos aspectos da vida mudaron. Uns se fixeron máis importantes e outros menos.

Pero resulta inverosímil o que acontece cando un non deixa nunca de facer cousas, aínda que unha desas cousas sexa queixarse continuamente de que non hai cousas que facer.

Agora aínda estamos en Novembro, que pasará de aquí a Febreiro?

Cambiarei outra vez de traballo, de residencia, de estudos, de vida? 

Quen sabe.

Estamos jodidos, pero estamos. 

11.06.2014

Hoxe é xoves...

...e de seguro pensarán que poden entrar sen chamar se quera na porta, sen petar, nin molestarse en facer que a súa presenza sexa benvida, polo menos previda, advertida con tempo antes, previamente e así evitar a sorpresa na que as veces temos que nos ver inmiscuídos sen nós querer nin comer nin beber dese porco e desa fonte, pois dos que nunca souberon deter o exceso, deles, de eses, nunca aprenderás máis que o despecho o rexeitamento dos que non teñen conciencia, nin para ben, nin vén, nin ven ninguen buscar o sentido para poder pór algo de orde, xa que sen orde, sen orde xa non hai senso, e sen senso, pois, mire, sen senso, non existe modo posible de que todo isto no que todos estamos metidos saia ben, non, non hai xeito, maneira nin forma decente, humana e prosaica para que nos poidamos pór de acordo nas bases, no que importa, no relevante, no que non é supérfluo, para que aquelas falacias, as mentiras superficiais dos que non teñen sensibilidade de vivir, sexan mostradas sen veo, sen fanal, sen conas benditas.

11.05.2014

Abadía, non hai

Desenterrou, con tino, o corpo, na terra fendido.

Amasou con agarimo as costas do morto, sen amosar por un momento pudor algún.

Quixo romper en bágoas de dor, salgadas e ácidas,
como o amor.

Pero non tiña ganas de ser estúpido.

Que de amor xa non se morre.

Que a costas que tocaba, non eran, senón as súas.

Que a terra lla roubaran das mans feridas.

Que desenterrar con tino, non é posible.

Que o corazón é moi feble,
e que do aire non se bebe.


Escoite agora vostede señor con sombreiro!

Que pensou que tiña entre os dedos o mando dun imperio.

Que quixo tirar de todo e todo acabou rompendo.

Que só sabe o que non sabe pero que saber non quere.


Escoite agora, con rubor nos nocellos!

Que no se cansa de comerlle as orellas,
aos que non son coellos.

Que non se decata da presenza da santa compaña.

Que de ter que coñecerte,
mellor miralo mañana.



11.04.2014

O que aprendemos das series!

Nas series, existen, diálogos, personaxes e momentos que nos axudan a vivir. Que nos ensinar trucos, modos de escapar da angustia do frenético día a día.

Non podo deixar de pensar en The Newsroom, cando a produtora executiva coñeceu que o presentador preferiu perder cartos para poder despedila ao final de cada semana.

De como en House of Cards dicía o protagonista aquelo de "non debería vostede traballar nun lugar do que non estivera disposta a ser despedida", ou, e por pór un final optimista, aquelo que dicía Martin Sheen en The West Wing, "sempre amence", "sempre sae o Sol". 

O que aprendemos das series, 
é o que aprendemos de quen as escribe.

Boas noites, e boa sorte. 


11.03.2014

Ricos, un, pobres, todos

Xa poucos hai que crean que a riqueza duns poucos pode ser beneficiosa para a economía de moitos; e menos para o tecido social e económico dos lugares de orixe das empresas. Acaso, queren facernos crer que debido a que Amancio Ortega é un dos máis ricos de Europa e (mañá o veremos na lista Forbes) entre os máis a-fortunados do mundo, fai de Galicia un país rico, cunha enorme media de renda per cápita?

Segundo a estatística a renda per cápita dos clientes que estean nun bar calquera pode aumentar nunha porcentaxe esperpéntica se Amancio Ortega entra pola porta. Significa isto que son, os señores e señoras que están neste establecemento máis ricos polo simple feito de que entre un millonario no lugar? Non. É simple estatística, unha media. Se ben, isto é a marxe de erro que ha de ser rebaixada aumentando a mostra da sondaxe, nos vale como metáfora do que os neoliberais levan anos dicíndolle a todo aquel que estea fóra do seu xogo: non te preocupes, traballa, traballa, e traballa, que si á empresa lle vai ben, a ti tamén.

Innumerables veces temos que asistir á esa charla. "Mira, é que as cousas van mal, non che podo pagar este mes, ou teño que pagarche menos". Polo carallo cando as cousas van ben che veñen dicir que che van dar un aumento.

Iso, si, eu polo de agora, non teño queixa, pero me queixo.

11.02.2014

Comunicación líquida e Podemos

Podemos perfílase como a forza máis votada en España.

Se tiveramos eleccións esta semana, afirman os medios de comunicación nun círculo de felacións, Pablo Iglesias sería presidente.

A sondaxe encargada a Metroscopia convértese nun arma que permite lexitimar a uns candidatos, eliminar aos que non entran nos tres primeiros posots, e provocar dous efectos: ou que indecisos que non estaban moi convencidos por Podemos vexan aumentadas a súas espectativas e esperanzas, ou que a dereita española se vexa ameazada e obvie os contínuos casos de corrupción e apoie ao partido de Fraga. 

Pero nada está aínda decidido, por moito que aparezan mareas cidadás e os titulares queiran predecir (facer ocorrer) o futuro con tempos in-condicionais. 

Bauman fala sobre a modernidade líquida. Xa falei tanto del, que me da a impresión de que todos os que ledes este blogue o coñecedes.

Supoño que non.

Gustaríame contarvos moitas cousas verbo del, e das súas razóns, e da incoherente tarefa que levan a cabo as enquisas da opinión pública (evidente só cando a invocamos) que ilusas queren meter a man na auga do río, e tomala presa, e amosármonla coma se significase ou puidese significar algo. 

Gustaríame falarvos de tantas cousas, pero entre a alerxia que teño, o máster da UNED, o cansanzo da noite, e o que virá o luns, non me quedan folgos nin para pasar este texto polo corrector. 



11.01.2014

Creacionismo

Os teóricos da comunicación televisiva quedarían abraiados se souberan ver de preto o que a creación de comunicación e entretemento televisión semella de verdade.

261


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...