139
E que esperanza lles queda a eles a elas? Só a esperanza dos que non saben. Dos que descoñecen ou non queren coñecer. Pois é, así, na inocencia do que comeza sen saber onde realmente vai, á única forma de que se os centos de estudantes que ateigarán as aulas de primeiro ano para este setembro, entregados a saber se por moito ou pouco tempo ao estudo do xornalismo (moitos non saberán nin que é, outros nin queran practicalo cando rematen) xa que se realmente souberan (se alguén o sabe) o que lles espera unha vez deixen atrás as aulas da facultade, esas que parecen quitarlles tempo, pero lles proporcionan un refuxio atemporal, preciso tempo para facer as cousas ben (con calma, con reflexión) hai algún que o pensaría dúas veces.
ERES, despidos, reduccións, tesoiras con vida propia, prazas anquilosadas, servizos impúblicos, informacións deformativas, soñadores lectores de Truman Capote, espectadores e bebedores do Watergate, líderes de opinión e fotoxornalistas de guerra, comentaristas de moda, e portadores de microfónos que disparan preguntas absurdas, blogueiros, críticos de cinema, literatura, e bandas deseñadas; todo quedará misturado e incomprendido en clases de persoas (tanto alumnos como profesores) que non sabemos onde acabarán traballando, vivindo, e bebendo (menos mal).
No hay comentarios:
Publicar un comentario