«Non hai para uns, pero si para outros»

152
Dúas da tarde, un vermú vermello, e un vodka con zume de laranxa. 

—Xa che digo que non hai por onde coller a situación, Ramiro. Levo varios meses a falar co moro, co galego, e máis co arxentino ambivalente, e aquí ninguén sabe nada. Todos fan coma que ninguén sabe nada, e hai días nos que me gustaría chegar a un destes despachos e partir a mesa á metade coa cabeza.

—Mira que es esaxerada... (bebe vodka)

—Esaxerada o carallo, esaxerada. E logo ti ves normal que leven tres anos a desirme que non teñen cartos e aghora montan semellante despropósito expositivo?

—Home claro que non, pero parece mentira en ti, que cos anos que tes e o que sabes, que te poñas así... (bebe outra vez) Tes un filtro?

—Si, espera... (saca un filtro de algodón dunha carteira negra e dállo a Ramiro) Toma, anda.

—Gracias, é que os deixei na casa muller. (comeza a facer un cigarro)

—Si. Eu hoxe tamén deixei na casa a paciencia. É que manda hostias...

—Bebe, anda bebe. Cantas máis voltas lle deas, peor.

—Voltas a que?

—Ao vermú... a que vai ser Marta, ao brífin desta mañá... (prende o cigarro)

—Xa. Penso que todo comezou un rápido descenso ao carallo o día que lle empesaron a chamar brífins ás reunións...

—Son reunións de postureo.

—Sempre o foron. Pasa que aghora teñen a escusa de que non hai cartos para dicirche que por moito que valghas non hai cartos que paghen tamaño talento...

—E así vai todo o mundo para fóra. (fuma)

—Normal, sobre todo porque non é que non haxa cartos...

—Non, o que pasa é que non hai para uns, pero si para outros.

—Efectiviguonder, Ramiro. E cada día estou máis cansada de tanta tontería.

—Ti, e todos. Pero como non lle vaias chorar ao presidente, xa podes esperar na casa a che paghen por traballar.

—Dio-lo fixera mellor.

—Bebe anda, bebe.

—Salú, Ramiro.