Debemos pagar pola creación cultural?

027

Susan Sontag, escribía de forma auto-crítica, en 1996, nun prólogo titulado Trinta anos despois... —e incluído en Contra la Interpretación (1967) para a nova tradución ao castelán que publicara Alfaguara no mesmo ano— que:

«O mundo no que escribín eses ensaios xa non existe. En vez dun momento utópico, vivimos nunha época que se viva como a fin —máis precisamente, como xusto despois da fin— de todo ideal. (E por tanto da cultura: non hai posibilidade dunha verdadeira cultura sen altruísmo).»

A real academia da lingua describe o altruísmo como: "disposición que alguén ten para interesarse ou entregarse aos demais, mesmo sen ter en conta os propios intereses". Están pois a competencia, a rendibilidade económica e a empresa que busca beneficio constante en contra da Cultura? É compatible economía de mercado capitalista coa produción cultural? Debemos pagar pola creación cultural? Debemos promocionar a cultura ou subvencionar a construción de campos de fútbol? É a cultura gratis? Que ferramentas temos no século XXI que poidamos adaptar á creación e produción cultural para evitar e precarización e ulterior desaparición da profesión de Artista?

A empresa privada e a aristocracia da cultura evitan matinar nunha solución que integre a nova realidade socio-económica e a tecnolóxica, na procura dun sistema de financiamento actualizado e máis xusto. Da súa miopía provén a criminalización de actos tan humanos como é o compartir. As súas campañas de publicidade pretenden converter en lei moral a súa forma de entender a creación cultural. Se descargas música, es unha mala persoa. Semellan formar parte dun pensamento moderno no senso de:

«...o pensamento e a práctica moral da modernidade estaban animadas pola crenza na posibilidade dun 'código ético non ambivalente e non aporético'. (...) A

Añadir leyenda

incredulidade nesa posibilidade é xustamente o pos-moderno, 'pos' non no senso 'cronolóxico' (...) senón no senso de que a maneira de conclusión, de mera premonición, os esforzos que a modernidade realizou durante tanto tempo estaban desviados, erixidos sobre bases falsas e destinados, antes ou despois, a esgotarse. Noutras palabras, que sen lugar a dúbida, a propia modernidade demostrará (se aínda non o fixo) a súa imposibilidade, o van das súas esperanzas e o desperdicio dos seus esforzos. O código ético a proba de tontos —con fundamentos universais e inamovibles— nunca se atopará e, despois de termos queima os dedos con demasiada frecuencia, agora sabemos o que non sabíamos entón, cando nos embarcamos nesa viaxe de exploración: que unha moral non aporética, non ambivalente, unha ética universal e con 'fundamentos obxectivos' é unha imposibilidade práctica, quizais inclusive un oxímoron, unha contradición.»  

(Zygmunt Bauman, Ética Posmoderna, 2005)

Do anterior escrito, unha conferencia de Amanda Palmer nas TED, a culpa ten. Pagar ou non pagar, pedir ou non pedir, e un berro de "ponte a traballar!", motivaron este artigo vespertino.

)