Onde está a Polonia non homófoba?

Fonte: Wikipedia.

030

Durante o Goberno de Lech Kaczyński (2005-2010) a liberdade socio-política das persoas que viven a súa sexualidade con naturalidade viuse debilitada. Nos últimos anos a noticias de contido homófobo dende o leste de Europa, son tan habituais, que o discurso verbo da súa aversión ao non heteronormativo está a alimentar unha imaxe de Polonia profundamente negativa. 

Non en van, o executivo actual composto polos conservadores de Lei e Xustiza, os ultra-católicos da Liga das Familias Polacas e os campesiños nacionalistas Autodefensa da República de Polonia, deixáronnos perlas tal que así:

«Se alguén trata de contaminar aos outros coa súa homosexualidade, o Estado debe intervir» 

Kazimierz Marcinkiewicz, ex-primeiro Ministro.

«Non confundamos a propaganda brutal da homosexualidade con chamamentos a favor da tolerancia. Trátase dun tipo de loucura, e en vista disto, para eles, o noso goberno será sen dúbida unha noite escura.» 

Kazimierz Michał Ujazdowski, ex-ministro de Cultura e membro de Lei e Xustiza. 

«A prácticas homosexuais conducen ao drama, ao baleiro, e á desesperación»  

Teresa Łecka, ex-directora do Centro Nacional de Formación do Profesorado.

Ás palabras, hai que engadirlle os feitos: como a proposta anunciada o 13 de marzo do 2007 para prohibir "a promoción da homosexualidade ou calquera outra desviación" nos centros educativos de Polonia. O propósito da medida, segundo anunciara o viceministro de Educación, Miroslaw Orzechowski, era "castigar a calquera que promova a homosexualidade" dentro dos centros educativos, con multas, despedidos, ou inclusive o cárcere.

Manifestantes anti-gay son separados pola policía da Parada Rownosci en Varsovia no 2006. Wikipedia Commons. 

Moitos lembrarán o caso de intento de investigación da serie infantil Os Teletubbies por parte de Ewa Sowinska, a voceira polaca dos Dereitos do Neno, ou a prohibición da marcha do Orgullo Gay en Varsovia entre o 2003 e o 2006, coas consecuentes manifestacións de partidarios e detractores.

En xaneiro de 2013 tiveron lugar varios intentos (fallidos) por legalizar o matrimonio homosexual, e unha enquisa realizada polo instituto Homo Homini, afirmaba que o 69% dos polacos se mostraba contrario á legalización do matrimonio homosexual e o 84% rexeitaba a posibilidade da adopción homoparental. Segundo considerou o blogger Higinio J. Paterna:

«Este debate non existe na rúa e si se formulou na vida política foi polos medios de comunicación, especialmente as canles de televisión.» 

No nome do...
Segundo aparece no sitio web colombiano www.protegeatushijos.org (que ao parecer loita contra a pederastia dentro da Igrexa católica pero que non dubida en culpar á homosexualidade de todos os males) o sacerdote polaco Dariusk Oko falou da importancia dun poderoso lobby gay dentro da Curia, nun artigo publicado orixinalmente na revista polaca Fronda (n. 63, 128-160), onde falaba da, homoherexía (!):

«A homoherexía é un rexeitamento do Maxisterio da Igrexa Católica sobre a homosexualidade. Os fanáticos da homoherexía non aceptan que a orientación homosexual é un desorde de personalidade. Dubida de que os actos homosexuais estean en contra da lei natural. Os defensores da homoherexía están a favor do sacerdocio dos homosexuais. A homoherexía e unha versión eclesiástica do homosexualismo.»

A Polonia non homófoba
Obviamente, todos estes datos reflicten que un segmento da poboación de Polonia é homófobo e profundamente intolerante, sobrentodo dentro das esferas de poder máis conservadoras. Mais esta situación propicia (desgraciadamente) que directoras de cinema como Małgorzata Szumowska, filmen historias como W imie (No nome de..., 2013), onde un sacerdote católico —mentres é trasladado de pobo en pobo para axudar a grupos de mozos conflitivos ou en risco de exclusión social— loita contra o seu propio desexo sexual e coa aversión da comunidade que o rodea, conceptualizando dita contenda na relación que mantén cun dos seus protexidos, ao que ademais tratan no lugar de incapacitado e pirómano.

O retrato dunha ruralidade machista e atrasada, debúllase na ignorancia dun pobo que se afasta dunha nena que está a ter un ataque epiléptico, como quen arreda do demo; perfílase con rapaces que maltratan a deficientes mentais como divertimento; e remáchase co relato coidado (demasiado elegante e implícito no plano sexual) dunha realidade que atenta contra a moralidade imperante; nunha sociedade que sufriu a mans dos nazis, dos soviéticos e da Igrexa Católica, e que non sabe se mirar cara a Europa, cara Rusia ou cara ao Vaticano.