Que tempo tan triste!

017 

«Dale a la gente concursos que puedan ganar recordando la letra de las canciones más populares, o los nombres de las capitales de Estado o cuánto maíz produjo Iowa el año pasado. Atibórralo de datos no combustibles, lánzales encima tantos 'hechos' que se sientan abrumados, pero totalmente al día en cuanto a información. Entonces, tendrán la sensación de que piensan, tendrán la impresión de que se mueven sin moverse. Y serán felices, porque los hechos de esta naturaleza no cambian. No les des ninguna materia delicada como Filosofía o la Sociología para que empiecen a atar cabos.»

Esta cita repousa na páxina 71 dunha edición do 2009 de Farenheit 451, de Bradbury; a publicación leva tanto tempo aberta nun pequeno atril de cor laranxa que as costuras non se pechan, como se tivese medo de que me esqueza da súa existencia. É un fanal que non se apaga, como os nenos que deixan acendida unha luz de noite, por medo a que a escuridade soñe monstros e o devoren.

Lamentablemente a forza dunhas palabras escritas en 1953 non é suficiente para amedrentar ás bestas da actualidade televisiva. O seu poder de influxo é tan grande que consegue hipnotizar cada día a millóns de persoas, nunha especie de melodía de encantador de serpes que non deixa de traer do pasado letras e cancións sobre castillos en el aire e películas de cando o corpo de Franco aínda estaba quente.

Tanta razón gardaba Ray Bradbury ao imaxinar un mundo onde a sociedade permanecía enganchada a un televisor, mentres os bombeiros lle queimaban os libros, e o goberno controlaba toda a información que chegaba aos cidadáns, que moi a miúdo, e sen querer, a realidade ficcional que debuxou hai máis de cincuenta anos, solápase co día a día, e xa non sei cal dos mundos é máis terrible.

Entre o tempo meteorolóxico e o compromiso da María Teresa Campos con chamar cada fin de semana á nostalxia para que actúe no seu programa, o título deste artigo está máis que xustificado.

Menos mal, que nos queda o carnaval.