1+1+1+ no F.A.C.

1+1+1+ é a primeira exposición do denominado F.A.C. Convidadxs. É unha das modalidades deste Furancho de Arte Contemporánea afincado como todos sabedes (e senón podedes consúltalo en edicións anteriores, aquí, aquí ou aquí) ás aforas da urbe de Santiago de Compostela, entre Sarela de Arriba e A Peregrina.

Para inaugurar este apartado o invitado foi un artista que xa estivera presente nun dos Episodio Piloto que durante os veráns de 2010 e 2011 levara adiante, nesta mesma casa, Olmo Blanco. A persoa en cuestión é Mauro Trastoy (1971, Ferrol) quen tras case vinte anos expoñendo, e xunto coa axuda de Támmara Bescansa, fixo uso libre do incomparable marco que brinda este Furancho para amosar as súas creacións máis recentes.

En particular, 1+1+1+ abrangue a liña de traballo levada polo artista Mauro Trastoy durante os últimos cinco anos. Xa pasou da pintura, á escultura ou á creación de personaxes como “El Chico de los huevos de oro”. Personalidades coas que xogaba, formulaba significados, e que chegado un momento –coma o protagonista dunha novela que desobecede ao seu creador– tomaban vida propia e ían por derroteiros diverxentes á idea orixinal.

O mellor momento do artista...- Mauro Trastoy

Ver unha obra –que en principio se formou coma idea mental– tomar forma, e en última instancia, cobrar vida e actuar por conta propia é a experiencia máis satisfactoria para o artista Trastoy. A maioría das pezas presentadas no 1+1+1+ non teñen título. De non ser a de Cuadro para peinar. O resto teñen nomes que Trastoy lles outorga por simple burocracia, como “pásame a manta” ou a “escaleira”. É unha exposición de suma, aditiva. Cada obra funciona por si mesma, pois pertence na súa maioría a series que o artista comezou pero que nunca chegou a rematar, pero tamén son parte dun todo, en tanto mostra da liña de traballo que Mauro seguiu durante o último lustro.

O artista ocupou todas as zonas de exposición dispoñibles no F.A.C., se ben no galpón centrou a maioría delas como o arame plastificado. Tamén dispuxo unha estrutura no denominado Cubo Branco; nunha das pólas dunha árbore da casa (a Rama con nudos parte dun antigo Episodio Piloto); e no remolque refrixerador, onde situou un proxector conectado a un reprodutor de DVD, emitindo diversas imaxes de obras propias.

O proceso de creación e o F.A.C.

Mauro parte dun material co que xoga, e mediante a repetición duns xestos, unha dobrez ou un nó, xurde unha estrutura determinada. El sempre intenta manter unhas rutinas e pautas de traballo, pero conforme crea, a propia figura impón as regras, e o seu amo, non debe facer outra cousa que seguilas; segundo di “intento que non se modifiquen, pero teñen vida propia”.
Xa se vai a converter nunha especie de mantra neste blogue, pero sen a existencia dun espazo intermedio –non mediado por intereses alleos aos da creación cultural, nin comercial nin institucional– coma o Furancho de Arte Contemporánea, obra coma a de Trastoy quedaría, no mellor dos casos, almacenada na casa de cada artista. “O espazo é perfecto, e para esta obra é ideal. De feito tería quedado no taller e eu tería pasado a realizar outra liña de traballo”.

"Se van modificando en función de cómo vaya trabajando" - Mauro Trastoy

O F.A.C. como lugar de Exposición - Mauro Trastoy

Unha vida paralela

Como moitos artistas, Mauro non vive única e exclusivamente da arte, pois ésta ata lle da perdas. Traballa coma deseñador gráfico e ambos mundos, aínda que paralelos e ás veces simbióticos, ténnos ben diferenciado. Deixou claro que o deseño faino para poder ser artista. Nas vindeiras coleccións quere ser oleísta. "Eu pintaba ao óleo durante a infancia, logo estiven sempre con acrílico, e comezar co óleo é unha especie de reto", comenta Mauro. 

Unha influenza e referente para Trastoy é Giorgio Morandi, ao que define como o resumo do que fixo e do que vai facer. Se tivese a oportunidade de ser o aprendiz dalgún artista xa morto (isto, evidentemente derivou dunha pregunta específica miña, non é que nos adiquemos a falar de cadáveres) pois seríao do gran Paul Cézanne.

P.D.: Tiven que irme moi cedo d’A Peregrina. Tiña que coller o tren, rumbo a Vilagarcía, conexión coche-madre O Grove, para pinchar tunes no Twist & Shout Clube. Pero que saibades que deixei a Mauro en moi boas mans. Entre amigos. Colegas do ámbito. E inclusive estiveron presentes xornalistas da prensa seria, cuxos artigos sobre esta exposición sairán presumiblemente mañá.