Aprender física cuántica con YouTube

Práctica común é, entrar nunha rede social para facer algo en concreto, e acabar media hora máis tarde mirando debuxos de monstros en post-it's, sen saber moi ben como. Logo de trinta minutos apagamos o ordenador, xa non lembramos que queriamos facer en primeiro lugar, e imos para a cociña coa mente tranquila. Pouco despois vólvenos á cabeza aquel correo que tiñamos que mandar a fulanito para que collera aquelo naquel sitio.

Inclusive se nos queremos parar a ler unha información, unha historia, digamos, agora sobre o Estado Islámico, irremediablemente, cando cheguemos ao terceiro ou cuarto parágrafo, baixaremos ata o final da noticia para ver cando remata, como quen está a estudar e conta cada dous minutos as páxinas que lle quedan por memorizar.

© Gregg Segal / Fonte: Mother Jones

As aplicacións que nos permiten seguir diversas páxinas por RSS, para ter todas as novas nun mesmo marco, lonxe de axudarnos a estar informados, acaban por ofrecer un mosaico de fotografías e textos que miramos por riba. Non precisamos estar informados, precisamos que o mundo pense que estamos informados, por iso compartimos o que lemos (aínda que sexa unha lectura rápida) nos nosos taboleiros en Facebook, ou en Twitter, por que queremos que as nosas amizades e followers digan, "mira que ben informado está menganito", ou que de veras se sintan interesados polo que a nós nos interesa e poder falar do tema mentres tomamos unha caña.

Dende as tiradas de xornais de máis de seis páxinas, e a aparición das revistas especializadas, sempre existiu unha fundamental diferenza entre o slow-reading e o fast-reading. O xornais cómense coma hamburguesas nas barras dos bares, aínda que cada vez menos. As revistas e as reportaxes de investigación adoitan ser parte das tardes na praia, no sofá, ou no escritorio. Agora que Internet supliu os xornais de papel, e a información lixo, de rápida dixestión, pode ser atopada en calquera recuncho, pois a levamos no peto. Tamén, do mesmo lugar, sae, ou pode ser atopada, a lectura lenta e reflexiva, pero moito me temo que as plataformas dixitais non axudan neste sentido. A vista cánsase máis ao ler nunha pantalla, e as distraccións que se nos presentan a só un clic de distancia, son as suficientes para nos afastar do foco de atención.

Será este a fin da reflexividade humana? Acabaremos aprendendo física cuántica a través de titorías no YouTube? Non sei pero habelos hainos.

199