A síndrome 'Noche de Fiesta'

Para cando nada separa xa aos actores do público, comezan a se esnafrar sobre as caras frías da xente, unhas luces de cores intermitentes, mentres soa unha versión cumbia do gran éxito dos Back Street Boys, cantada en español. Miro eu dende lonxe, estupefacto, coma o neno que vai por primeira vez ao circo. 

O tempo de sol, de turistas e de marisco sempre deixa nas vilas esas noites de orquestra non-stop ata ben entrada a madrugada. Ninguén pode queixarse, aínda que o ruído xordo dos graves da reprodución abortada do último hit de Lady Gaga, fagan tremer as ventás mal illadas dos edificios do lugar. 

E nas festas, por moi grandes ou pequenas, seguen a disfrazar a romaría popular con espectáculos e simulacros ao estilo de José Luís Moreno, con coplas, contos superficiais e mozas lixeiras de roupa. E volverán Mocedades, Los Secretos e Azúcar Moreno a encher as prazas públicas, tomadas polos de fóra, que pouco saben dos meses de inverno, cando Galicia deixa de ser a praia dos que veñen, e pasa a ser a auga dos que quedan. Porque as veces tratamos de esquecérmonos do frío, da chuvia e das nubes grises que tinguen os ceos a maior parte do tempo. E desculpámonos ante o visitante, como se fora culpa nosa o control do tempo. E adocemos dunha síndrome que toma por bo o que non é noso, e o noso non o toma, mais o ataca, mentres o programa continúa con Paloma, con Pantoja, con Juncal, con Macario, e con Mariano, que ás veces se deixa ver pola súa terra, coma quen vai buscar camaróns sen truel. 

201