Dous, tres, seis

— E non poderán entón dicir que foi a túa culpa. Será a miña. Miña. Única.

— Tes unha gran capacidade para ser unha vítima.

— Sempre usas iso.

— O que?

— O da capacidade... Deberías buscar outra palabra. Hai miles de palabras e sempre usas as mesmas.

— Merda.

— Non é por nada. Non é nada que non saibas xa.

— Sei, pero non me gusta que me digan o que xa sei.

— Poste de mala hostia?

— Si.

— De moi mala?

— Si. De moi mala. Así que deixa o tema. Anda.

— Pero se deixo o tema non imos falar de outra cousa.

— E logo? Porque non?

— Porque non.

— Non hai Dios que che entenda.

— Nin Dios nin home.

— Xa estás outra vez.

— Que?

— De vítima.

— Non podo evitalo. É pola educación católica.

— E volta. Ves. Outra vez. Coma se non puideses controlar o que che pasa, coma se todo fora culpa do teu destino. Ou sabe Deus que...

— Dous, tres, seis...

— Está todo?

— Si.

— Imos logo.

— Si.

— E chegarán?

— Se apunto ben... quizais. 

190