«Croatán»

Se sostemos unha moeda moi preto dos ollos, mentres está borrosa, non podemos distinguir o seu valor, xa que a proximidade da mesa, pese a facela visible, non nos permite, debido á distancia, tan curta, vela ben. Se o exercicio é levado máis aló, e colocamos a moeda entre as cellas, conseguindo que non caia, podemos por un momento, querer crer, que a moeda non está, a pesar de que a sintamos, pegada á pel da nosa faciana.

De ir camiñando por unha rúa ateigada de xente, moitos quizais serían os que mirasen para a nosa estraña forma de levar a moeda, e nós pensariamos na curiosa maneira na que o resto, leva a súa. Esqueceríamos a nosa moeda, e envexaríamos a dos demais, pois a distancia que nos separa deles, si, nos permite comprender e identificar, o valor das mesmas.

Se durante a nosa excursión cotiá, un dos que pasan polo noso lado, se parase, nos parase, nos mirase, e quitase a nosa moeda, da nosa fronte, permitíndonos así, ver por primeira vez, nítida e claramente, o obxecto de metal redondeado, de seguro, protestaríamos, e reclamaríamos a propiedade daquela moeda; non deixaríamos que a levasen, aínda que ata o momento a súa existencia ben pouco nos importaba.

Semella que estamos condenados a infravalorar o que temos, ata que alguén vén e quere subtraelo, ou ata que decide marchar na procura doutros lares.

Tamén din, que as árbores non deixan ver o bosque, pero hai árbores paga a pena admirar.

Exposición do artista Diego Vites no concello de Ogrove.

185