070
En Compostela non é estraño que se escoiten as campás repicar en calquera lugar intra ou extra dos muros invisibles que rodean a zona monumental. Adoitan, supoño, dar a hora, aínda que ás veces, o fagan por outros motivos que se escapan ao meu entendemento.Quizais sexa o meu gusto por series ou películas ambientadas en castelos de corte medieval, pero algunha vez, mentres ía para a casa, camiñando preto dun convento de clausura —a unha hora aínda prudente—, escoitei o son das campás, e tras mirar o reloxo, decateime de que non querían marcar ningún minuto en particular. Entón imaxinei a unha monxa, que, do mesmo modo que en Camelot tocaban estas copas metálicas invertidas cando un prisioneiro escapaba (axudado por algunha maxia incomprensible), ela quería fuxir dos barrotes que pechaban a súa liberdade. E lembrei aquela historia que dicía que nunha das fiestras que mira á Praza Quintana, luciu moito tempo un pano branco, coma se estiveran berrando sen falar, coma cando á nena do Exorcista lle aparecía no ventre un Help Me escrito pola alma aínda viva da pequena posuída. E pensei no Santo Prepucio, nas reliquias esotéricas do Apóstolo, do rapaz que aseguraba na porta d'A Reixa que fumara marihuana no sepulcro do mesmo, da muller que se axeonllou para rezarlle ao Matamoros, mentres eu pasaba inadvertido, coma unha pantasma, ou das mozas xitanas que deixan os xeonllos na pedra compostelá, ou do home que colle o tren cara a Vilagarcía logo de pasar todo o día en Montero Ríos pedindo esmola por carecer de traballo, ou do outro, sentado un pouco antes, que especificaba no seu cartaz que el era español, ou de cando estivo a punto de levarme por diante unha monxa que conducía un Citroën de cor vermella, mentres admirábamos a fachada de Acibechería, ou de cando cheguei a casa mentres se facía de día, e abría o paraugas para deter as miradas das señoras xa erguidas que camiñaban vestidas de negro, para non perder nin un segundo de misa.
Et cetera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario