"Decidín morrer de fame"

050

el problema, por supuesto, no es el Sistema Democrático,
son las
partículas vivas que componen el Sistema Democrático.
a la próxima persona que te cruces por la calle,
multiplícala 
él o 
ella por
3 ó 4 ó 30 ó 40 millones
y sabrás
de inmediato
por qué las cosas siguen sin funcionar
para la mayoría de
nosotros.

ojalá tuviese una cura para las piezas de ajedrez
que llamamos Humanidad...
nos han sometido a incontables curas
políticas

y todos seguimos siendo 
tan idiotas como para esperar
que quien está por llegar
AHORA
lo curará casi todo.

conciudadanos, 
el problema nunca fue el Sistema
Democrático, el problema sois

vosotros. 

O poema vai asinado por Charles Bukowski, dentro de Los placeres del condenado. A súa lectura xurdiu na madrugada de hoxe, nun intento por romper co ruído dos bébedos sin cabeza, que, faltos de (in)consciencia, golpeaban latas e berraban "imos a putas!", baixo a miña fiestra. Eu quixen asomarme e dispararlles poemas, pero desistín.

Bukowski era un expoñente do que se veu denominar como realismo sucio. O que evitaba ao máximo o uso dos adverbios e os adxectivos, nun intento por mostrar a personaxes, situacións e obxectos, de forma directa, concisa e superficial; deixando ao contexto a labor de encher os ocos baleiros. Da súa biografía din, marcou a súa creación, pois sufriu o maltrato do seu pai e a marxinación dos seus compañeiros de colexio.

En 1969 deixou de traballar nunha oficina de correos, pois un editor (John Martin) lle prometeu un soldo vitalicio de cen dólares mensuais. Contaba con corenta e nove anos e afirmaba que tiña dúas opcións "permanecer na oficina de correos e volverme tolo... ou quedarme fora e xogar a ser escritor e morrer de fame. Decidín morrer de fame".

Pola miña parte, espero, non tardar tanto tempo, en decidirme.

Para Toti, motivo e culpable deste artigo.