047
En numerosas ocasións cando nos atopamos ou coñecemos situacións inxustas, e ante a impotencia de non poder interceder para cambialas aserveramos que ao final, unha especie de karma cósmico ou xustiza poética xulgará e repará os males cometidos. Como o sentimento cristiano que trata de xustificar o sufrimento na vida ca promesa dunha existencia mellor e aquelo de que "antes pasará un camelo polo ollo dunha agulla, que entrar un rico no ceo". Nestas ocasións a un gustaríalle ser crente e poder resistir con pasividade coas cargas que nos impoñen, como o dromedario que non se queixa das súas chepas. Lamentable ou afortunadamente, tal actitude existencial non cadra na miña concepción do que é (sobre)vivir. Por iso moitos vagamos entre o nihilismo construtivo e destrutivo e xogamos de vez en cando, como o faría un neno, nesta partida azarosa que é a vida.
Tocou o momento de amosar as cartas, e deixarnos de farois. Achantarse, tirar unha pedra e liscar, xa non é unha alternativa. Para romper co vicioso círculo no que circulan mentireiros, opresores e defraudadores da verdade, é necesario deixar de intentar recoller as moedas que lles sobran aos petos colmados dos poderosos. Tramas coma a Pokémon, son só a punta do iceberg. Poden prevaricar e exercer a súa escura influenza, pero grazas aos medios dos que dispoñemos, non poderán, xa nunca máis, esconderse.
No hay comentarios:
Publicar un comentario