6.01.2014

Contra Natura

107
Esta fin de semana asistín á primeira (é última, creo) comuñón do meu sobriño. Orgulloso como tío, pero situado na entrada da Igrexa, tiven que escoitar unha sarta de falacias coas que intentan, xa dende moi cedo, adoutrinar aos nenos no verbo de Dios. Moi poucos comungan co alí dito, e moitos atenden ao evento por simple convención social, e razón de protocolo parroquial, pero o certo é que o poder que teñen os curas, dende as súas tribunas, para espallar os seus discursos proselitistas, e enorme.

Da súas bocas adoitan saír diatribas (veladas ou explícitas) en contra das familias non-tradicionais (pai, nai, avós, avoas...) do aborto, de levar unha vida non-cristiana e pura... De non ir, como lles gusta dicir, contra natura. Dende moi pequeno tiven que facer fronte e deglutir mentalmente estes ataques, xa que me afectaban de forma directa; amais a sociedade facía eco deste tipo de discurso fóbico cara o diferente, e acaba por estigmatizar a unha parte da poboación polo feito de non posuír unha sexualidade normativa. 

Os actos que, dende a Curia, consideran van en contra da Natureza do ser humano, poden acabar por provocar patoloxías nas persoas que non son quen de se afastar do discurso do dogma, e de aceptar a súa identidade.

Promulgan que é contra natura que un home se namore doutro home, e logo pasan a vida encomendándose (en teoría) aos seus votos de celibato, de fame, e de pobreza, coma se fóra totalmente de acordo coa nosa natureza, non foder, non comer e non querer gañar diñeiro.

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...