6.26.2014

Abanca

132
De traxes a ocasión se vistiu, para tinguir de azul turquesa as camisas abotoadas dos aconselladores de turno. De saúdos inesperados e calma estraña, coma se compraran ao árbitro e non lle permitisen usar o chifre.

De orquestras comandadas por nenos pequenos e espontáneos que queren ser directores. De directores descontentos por non teren unha butaca ao lado do presidente. De presidentes que falan por teléfono para fuxir de conversas indesexadas. De desexos de se querer tirar ao mar, e nadar, nadar e nadar. De nadar contra a corrente, se é que hai corrente algunha que nadar cara atrás. Da fin de todo e o comezo novo dun sentir expropiado e outorgado por orde de preferencia partidista. Dun novo banco onde ninguén se quere sentar, pero onde todos meten os cartos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...