6.10.2014

Desobediencia


116
Hai anos que nos trens de media distancia máis rápidos, o asento está prescrito. Un ten que sentarse alí onde llo poñan, queira ou non. Porén, non pasa unha semana sen atoparme (de forma persoal ou allea) cunha incómoda situación, onde unha pasaxeira ou pasaxeiro, en particular, non está sentado no seu lugar. Ou se move, ou acabaremos todos sentados onde non é. Lonxe de me anoxar, acabo por me decatar de que da igual. Se ao final, imos ir todos sentados, pois as prazas son limitadas. Só me irrito cando a persoa equivocada —en moitas ocasións, e non sei a razón, foron señoras ben vestidas e de cellas pintadas que ían cara La Coruña— fai gala da súa arrogancia, en lugar de entoar o mea culpa. Son pequenos actos de desobediencia civil cara ás normas.


Entre os asentos cada un senta onde lle peta, mentres na beiravía, alguén pintou con spray as portas do tren e deixou, a modo de ousadía e sinatura, o bote culpable, tamén, en certo modo, con arrogancia e desobediencia cara ás normas impostas.

Non estaría de máis que a infractora que non quere ceder a súa praza ao seu lexítimo adxudicatario, e o grafiteiro que pinta o que non e seu, se atopasen a medio camiño, falasen, e risen, por que ao final, o seu, non é máis ca un xogo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...