As liñas vermellas

Se Teresa Romero acaba finalmente recuperándose e saíndo do hospital, sexa en cadeira de rodas, sexa polo seu propio pe, que vai facer? Cren que poderá volver á súa vida normal como tal cousa? Coma se nada pasara? Pór a bata e os guantes e intentar chegar a fin de mes, mentres o resto de España e parte do estranxeiro xa foron testemuños da súa enfermidade, xa foron culpables de palabras sen fundamento, de especulacións, de violacións da súa intimidade e espectadores pasivos dunha traxedia persoal? Acaso non ten Teresa agora dereito a contar a súa historia, aló onde a chamen, sexa de balde, ou sexa cobrando? Ou é que aquí todo o mundo pode facer negocio coa vida de Teresa Romero menos Teresa Romero?

Existen liñas vermellas, máis ou menos acordadas polas sociedades nas que vivimos; liñas que delimitan o que está ben e o que está mal. Pero no momento no que se deixan de respectar esas liñas, a veda queda aberta, é game on para todos.

250