O gusto polo que non se ve

Gardamos sen dúbida unha paixón interna que se ceiba constantemente coma un parásito no gusto por aquelo que non podemos ver. Polo que non podemos tocar, ou comer. Trátase dunha paixón que nos pode levar a caer na desesperación dunha vida baleira de contido importante, e por ende dunha forma significativa.

Comezamos por pór a un grupo de xente nunha casa para simular a Orwell e a Foucault e atopar divertimento na súa intimidade, exposta consentidamente, logo deixámolos nunha illa, a ver se poden sobrevivir diante das cámaras, financiados pola audiencia e as empresas publicitarias, e logo, para rematar con toda sospeita da súa humanidade lles quitamos a pouca roupa que levan posta e nos imaxinamos con morbo, como serían de a teren posta .

252