Lorem ipsum (IV)

Filthy | Caroline Augusta ©

Dos seus tellados marróns xa non quedaba máis que o po dunha casa tomada. O tempo fóra era terríbel, e fora devorando cada anaco de vida que lles restaba aos seus habitantes. Non podían saír, nin chamar a ninguén. Estaban illados do mundo, por teimudos. Negábanse a abandonar aquel lugar, pois, aínda que fose un sentimento, haberían de morrer de fame, antes de pór un pe no limiar da entrada.

Xa as botas non pisaban o pórche, e o único ruído que provía do exterior era o vento frío do inverno, e chuvia e a pedras de xeo que cada semana petaban nos cristais das fiestras con intención denodada de entrar a desafiuzalos a todos e todas.

Gardaban con sumo coidado unha pequena radio que xa non funcionaba. O maior de todos termaba dela coma se fose un tesouro maldito. Non se decatara de que se escoitaba voces, non viñan xa do transistor, pois estas estaban instaladas nos seus miolos.

Eran a resistencia. Un produto defectuoso nunha cadea de fabricación que xamais se detiña, despois de todo as máquinas non senten compaixón.

234