Logo veñen pedir contas coma se lle deberamos algo. Logo queren que lles devolvamos o cambio coma se nos deran un gran billete. Logo, mentres limpamos o vómito do inodoro, sorríen, drogados, cunha felicidade estúpida que non fai máis que afondar a diferencia, a eterna desigualdade entre os que teñen o poder —os cartos— e os que non. Logo queren que sexamos todos amigos, todos iguais, coma se fose unha romaría, esta vida, chea de egos, de -ismos, e de merda bendita.
Día, 237.
No hay comentarios:
Publicar un comentario