11.10.2014

Un can para Teresa

Non é a primeira —sin será a derradeira vez— que falamos no programa da TVG, Boas Tardes, sobre a idea de facer que Teresa Romero sexa filla adoptiva do concello de Becerreá.

Nunha das súas intervencións o profesor, Fernando Ramos, afirmou sen acritude que aquelo era unha alcaldada, e que farían mellor en darlle a Teresa Romero, un can novo; un xesto de agarimo e consideración.

Se ben a afirmación pode resultar desafortunada se a sacamos de contexto, o fondo ven dicir que Romero non consegue nada con esta distinción, e se o fai, o máis beneficiado é o alcalde, e non ela.

Unha cuestión, que, ulteriormente, deriva na pregunta, fixeron ben en matar ao can? Se o deixaran vivir estaríamos hoxe falando do caso contrario? Como lles deu por deixalo vivir?

Non me vale que me comparen o caso co que fixeron nos EUA. Que semella que todo o que fan alí o fan mellor e máis rápido, pero moitos tiveron que calar cando se rexistraron os primeiros casos de contaxio, no país da liberdade.

Nin España o facemos todo mal, nin o facemos todo tan mal coma pensamos que o facemos.

Que as árbores nos impidan ver o bosque, é ás veces unha necesidade, unha forma de sobrevivir.

Pero nestes casos, onde sabemos menos do que queremos, sempre podemos pórnos na pel dos outros, en especial na pel dese home que formaba parte dun gabinete de crise e que no medio da urxencia e a cripación decidiu que o axeitado era sacrificar a Excálibur.

Necesidade ou estratexia política? Esa pregunta queda para vostedes.

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...