2.20.2014

James Franco e o sexo explícito

007
Cantas veces nos temos visto nesa estraña situación na que, un domingo pola tarde, descansamos no sofá da sala de estar da casa da nosa nai, absortos polo calor dixestivo e a resaca dunha noite típica, mentres a familia mira unha película na que unha parella branca, americana e heterosexual (loura ela, moreno de ollos azuis el) ten que afrontarse a un inminente furacán, unha coidadora psicópata, unha infidelidade, un asasinato misterioso... e chega esa escena na que o rapaz quita a camisa, ensinando os peitos curtidos por moitas horas de ximnasio e poucas de interpretación, e os dous —espidos, ou medio vestidos— finxen practicar sexo; e a pesar de que o acto é un groseiro simulacro, non podemos, dalgún modo sentirnos incómodos, por estar a presenciar a escena en familia.

Mais, cando asistimos diariamente ao visionado de imaxes atroces verbo de guerras inxustas (pero afastadas) con corpos mutilados, regados de sangue e berros de auxilio, atendemos na maioría das ocasións como espectadores pasivos. No mesmo senso, gozamos en sociedade de filmes nos que a violencia non ten impedimentos e se mostra de forma explícita, e o rubor non asoma por ningures.

A continua exposición a imaxes atroces ás que está —e leva estando exposta— a cidadanía (audiencia-consumidores) debido en maior medida á cobertura fotográfica e (posteriormente) televisiva das guerras —dende Crimea, pasando pola Guerra Civil Española, Vietnam, Iraque e chegando aos conflitos actuais— parece ter provocado en nós un certo grao de insensibilización, ou inclusive rexeitamento, xa veña este ditado por unha sensación de repugnancia, impotencia, ou cansazo.

Susan Sontag reflexionou sobre esta complicada realidade no seu ensaio Ante el dolor de los demás (2003):
Aínda que as noticias sobre a guerra sexan propagadas na actualidade por todo o mundo, iso non implica que a capacidade para reflexionar verbo do sufrimento da xente distante sexa sensiblemente maior. Na vida moderna —nunha vida na cal o superfluo reclama a nosa atención— parece normal apartarse deses imaxes que simplemente nos provocan malestar. Moita máis xente cambiaría de canle se os medios informativos dedicasen máis tempo aos pormenores do sufrimento humano causado pola guerra e outras infamias. Pero probablemente non sexa certo que a xente responde en menor medida.
Se ben a cuestión da mostra de imaxes reais violentas poder resultar máis complicada de analizar no eido da reacción do espectador e no canto das políticas de publicación das mesmas; o que resulta tautolóxico é que, mentres na ficción e na película documental a mostra de violencia (xa sexa esta gratuíta ou xustificada) se acepta, se permite e se divulga, mostrar sexo, real, convértese nun tabú. Digamos que mostrar un pene erecto provoca a inmediata calificación de pornografía. Se, aínda por riba, do que estamos a falar é de dúas persoas do mesmo sexo, non atoparán vostedes produtor que financie tal proxecto coa idea de dirixilo ao público mainstream



Sostendo estes argumentos —o paradoxo entre ensinar violencia pero non sexo, e menos gay sex—e coa intención de remover conciencias, rodou en 2013, o famoso actor de Hollywood, James Franco, Interior. Bar Leather. Trátase dunha película se sesenta minutos, rodada no que semella falso documental —con moita cámara en man e cunha pretendida confusión entre o que está no guión e o que non—, no que o director imaxina como foron os corenta minutos que foron cortados pola censura estadounidense da película de 1980, Cruising, protagonizada por Al Pacino. Ao parecer o filme perdido mostraba homes en actitudes demasiado sexuais e explícitas —«don't show gay sex, is the fucking devil», afirma Franco na cinta—, polo que o director decidiu amosar sexo, explícito, entre homes (ao parecer son actores non profesionais) mentres o protagonista, heterosexual e suposto amigo na realidade de Franco, se formula dúbidas sobre o que é pornográfico e si sobre debería estar a facer a película.



En definitiva, James Franco, da un paso adiante, e usa a súa relevancia e influencia (arriscando ambas) para realizar unha película a todas luces de corte independente (en tanto non consumida por un público mainstream) para pór na picota e cuestionar as categorías de significado usadas pola industria cinematográfica —xa non só norteamericana, mais global—, verbo da mostra dun acto tan primario, evidente, familiar e común como a práctica do sexo; en contraposición á violencia que, para polo menos a maioría do público occidental, non é máis que unha parte diaria dos informativos televisivos.

Cuestionémonos se levabamos demasiado tempo sendo alienados do noso propio corpo en favor dun pudor problablemente derivado da imposición dunha lei moral católica que demoniza actos como a masturbación. Cuestionémonos tamén cales son os paradigmas que seguimos, que consumimos diariamente e que transmitimos, mediante a mimetización dos mesmos, cada día na rúa e na nosa contorna. E en última instancia, reflexionemos sobre a importancia de que xurda un cine adulto de consumo particular ou doméstico (parte que están a suplir en gran medida as series inglesas e norteamericanas), agora que as salas de cinema están en decadencia e a televisión como formato do século XX, tamén.

No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...