11.05.2014

Abadía, non hai

Desenterrou, con tino, o corpo, na terra fendido.

Amasou con agarimo as costas do morto, sen amosar por un momento pudor algún.

Quixo romper en bágoas de dor, salgadas e ácidas,
como o amor.

Pero non tiña ganas de ser estúpido.

Que de amor xa non se morre.

Que a costas que tocaba, non eran, senón as súas.

Que a terra lla roubaran das mans feridas.

Que desenterrar con tino, non é posible.

Que o corazón é moi feble,
e que do aire non se bebe.


Escoite agora vostede señor con sombreiro!

Que pensou que tiña entre os dedos o mando dun imperio.

Que quixo tirar de todo e todo acabou rompendo.

Que só sabe o que non sabe pero que saber non quere.


Escoite agora, con rubor nos nocellos!

Que no se cansa de comerlle as orellas,
aos que non son coellos.

Que non se decata da presenza da santa compaña.

Que de ter que coñecerte,
mellor miralo mañana.



No hay comentarios:

Publicar un comentario



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...